De wereld bevindt zich in een staat van voortdurende verandering. De geschiedenis toont af en toe grote breekpunten: revoluties, oorlogen, politieke kenteringen, ... Volgens de in Frankrijk woonachtige Italiaanse pianist Giovanni Mirabassi zijn het altijd idealisten die aan de basis liggen van belangrijke omwentelingen. De slinger slaat terug, de krachten keren zich tegen het ancien régime en het pad is geëffend voor een nieuwe periode van bloei. Dit idee fascineert Mirabassi al jaren aan een stuk en in 2001 nam hij een volledig album op in het teken van revolutionairen, onder de naam 'Avanti!'. 'Adelante' betekent hetzelfde als 'Avanti!', maar dan in het Spaans. Het is dus een inofficieel vervolg, met dezelfde boodschap en in het teken van alweer dezelfde filosofie. Deze keer haalde Mirabassi echter de mosterd in de eerste plaats in Zuid-Amerikaanse landen, wat meteen ook de overheersende latin-kleur van deze cd verklaart. Maar waarom zou een muzikant een dergelijk project nog een keer willen overdoen, weliswaar in een ander kleedje? Misschien omdat het hem allemaal niet loslaat, hoewel meer plausibel lijkt dat de grote successen die de pianist met 'Avanti!' boekte, hem sedertdien niet meer te beurt zijn gevallen.
Inderdaad is 'Adelante!' alweer het soort plaat waarvoor een groot publiek bestaat. Het is vloeiende solo pianojazz met als centrale motor steeds weer de melodie. Niet toevallig grijpt Mirabassi naar Leonard Cohen, Boris Vian en Astor Piazzolla: mensen die politiek iets hebben vertegenwoordigd dat in dit kraam past, maar vooral figuren wiens muziek eindeloos te genieten valt. Mirabassi weet waarom en probeert in lang uitgesponnen lijnen de charme van hun muziek naar zijn plaat te vertalen. 'Adelante!' wordt er een hartverwarmend en gezellig album door, maar dan wel een die meteen zo vertrouwd aanvoelt dat wegdommelen op den duur wat aan de orde is. Alsof de muzikant zich van dat gevaar bewust was, brengt hij hier en daar wat volk mee naar de studio om bepaald repertoire op te fleuren met instrumenten en zang. Zo ontstaat een zekere etnische toets, die echter een weinig verheffende impact heeft op de cd als geheel. Dat blijft vooral een mooie illustratie van hoe schijnbaar eindeloos ratelen op een klavier vertederend kan zijn, waarbij Mirabassi zichzelf (en het publiek) nooit in geneuzel verliest.
Grote kunst? Wat die revolutionairen destijds gedaan hebben misschien wel, wat op 'Adelante!' pianistiek gebeurt hoe dan ook niet. Geen reden om Mirabassi dat kwalijk te nemen nochtans, want eenmaal 'Gracias a la Vida' als slotnummer wordt ingezet, kan er allicht bij iedereen een glimlach van af. Een simpele en niet bijzonder inspirerende plaat, maar evenmin onaardig.
