Het 'Stabat Mater', uitbeelding van de treurende Madonna aan het kruis, is het bekendste werk van Pergolesi en net als het requiem van Mozart ook de basis van aardig wat mythevorming. Pergolesi schreef dit treurige werk maanden voor hij op zesentwintigjarige leeftijd bezweek aan tuberculose, wat de gedachte deed ontstaan dat dit werk zijn artistieke testament zou zijn. Eigenlijk werd het in opdracht geschreven om een eerder geschreven 'Stabat Mater' van de barokke componist Alessandro Scarlatti te vervangen. Pergolesi greep de gelegenheid aan om de strikte barokke, liturgische stijl van zijn voorgangers te vervangen met een lichtere rococostijl die veel verschuldigd was aan de toenmalige opera's. Delen als het 'Quae moerebat et dolebat' hadden evengoed scènes uit een Italiaanse opera buffa kunnen zijn – een ander genre waarin Pergolesi trouwens uitblonk. Deze opname werd in ons eigenste Flagey gebouw gemaakt en presenteert naast het 'Stabat Mater' voor sopraan, countertenor en strijkers twee 'Salve Regina's', eentje voor countertenor en eentje voor sopraan. Solisten zijn Dorothea Röschmann en David Daniels.
Dirigent Fabio Biondi kiest voor een interpretatie die minder kerkelijk klinkt en sterk naar wereldse achttiende-eeuwse muziek neigt. Zo worden de majeurpassages in het 'Stabat Mater' erg opgewekt en vrij snel gespeeld, met een lichte, fijne klank. Dit laatste ligt aan het feit dat deze drie werken slechts met strijkkwintet en basso continuo uitgevoerd worden. De strijkers spelen volledig zonder vibrato, maar produceren niet dezelfde warme klank die ervaren barokensembles kunnen voortbrengen; sommige passages, zoals het begin van het 'Stabat Mater' of het begin van het eerste 'Salve Regina', klinken soms wat kaal.
Een groter contrast met de solisten is moeilijk voor te stellen. Sopraan Dorothea Röschmann zingt met een heldere, lichte klank, met een snelle vibrato erop. Haar jeugdige timbre en dramatische karakter doet haar zang eerder aan bel canto denken, alsof ze in de plaats van Pergolesi, Rossini aan het zingen is. Countertenor David Daniels volgt haar hierin gedeeltelijk in het 'Stabat Mater', door met een zelfde soort van vibrato te zingen, maar in het 'Salve Regina' in f mineur bewijst hij dat hij ook perfect een vlakke toon beheerst en toch erg veel kleur kan maken. Bovendien mengt hij erg goed met de sopraansolo, dankzij zijn lichte stem, die qua kleur soms nauwelijks van een mezzo te onderscheiden valt.
Deze cd presenteert Pergolesi's religieuze muziek op een verstaanbare manier, met doorgaans vlotte tempi, heel werelds en elegant. Meer verschillen in interpretatie en manier van zingen en spelen tussen de zangers en de strijkers hadden deze cd toch naar een hoger niveau kunnen tillen.
Meer over Giovanni Battista Pergolesi
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
