Giant X is een zijstapje van Rock 'n' Rolf Kasparek en zijn maatje Peter Jay Jordan, beide snarenplukkers bij Running Wild. Hier is er echter op geen enkel ogenblik iets te horen dat doet denken aan de piratenmetal van beide heren. Nee, dit is typisch jaren tachtig metal/hardrock met een flinke bos haar en vooral een duidelijk gebrek aan inspiratie. Het zal zelfs nostalgici moeilijk vallen om hier de meerwaarde van in te zien.
'I' is alvast een goed geproduceerd album dat klinkt als een klok. Maar daar staat wel tegenover dat een album nog perfect mag klinken, als de nummers nergens boven de middelmaat uitstijgen, is al die moeite voor niets geweest. Maar waar mankeert het dan aan? De overduidelijk retro-inslag is best aardig en beide heren weten wel hoe een song technisch in elkaar zit, maar een pakkende groove of catchy melodie is zelden aanwezig. Het geheel klinkt gewoon als een flauwe doorslag van alles wat in de Amerikaanse hardrock/metalscene van twintig tot dertig jaar geleden zat, inclusief de obligate blueslijntjes die hier opnieuw eerder als een cliché overkomen dan enige emotie losweken.
Bij Running Wild valt de nasale stem van Kasparek minder op dan hier, maar dat komt veelal omdat daar het tempo door de band genomen een stuk hoger ligt; hier worden zijn beperkingen echt duidelijk. Nu goed, dat is misschien een euvel waar velen zich naast kunnen neerleggen, maar dat neemt niet weg dat er schijnbaar nergens nagedacht is over een nummer dat meteen bij de spreekwoordelijke ballen grijpt.
'I' is het eerste album van een reeks, maar misschien is het geen slecht idee als die reeks hier ook daadwerkelijk stopt. Giant X is op geen enkel moment opvallend, spreekt hoegenaamd nergens aan en slaagt erin om gerecycleerde clichés nog harder herbruikt te doen klinken. Een plaatje dat best weggemoffeld kan worden, dus.
