Onze landgenoten van Ghinzu maakten in 2004 furore met het redelijk geweldige 'Blow', een eigenzinnige rockplaat waarvan in binnen- en buitenland bijna 100.000 exemplaren over de toonbank gingen. Een tijdje later werd het echter angstwekkend stil rond het Waalse gezelschap. Hun doortocht in de Brusselse Ancienne Belgique werd meermaals uitgesteld en hetzelfde kon gezegd worden over de release van de langverwachte opvolger van 'Blow'. Het illustreert echter dat Ghinzu uitgebreid zijn tijd nam om aan 'Mirror Mirror' te werken en gezien het resultaat zal niemand daar rouwig om zijn.
Hoewel zowel de titel als het artwork van de plaat iets te nadrukkelijk refereren aan 'Mirrored' van Battles, zijn er muzikaal niet noodzakelijk veel gelijkenissen. Net als Battles bedient het Waalse vijftal zich van synthesizers, gitaren en drums om eigentijdse rocksongs te componeren, maar Ghinzu gaat bij lange niet zo ver als Tyondai Braxton en de zijnen. Voor een muziekstijl meer of minder draaien ze hun hand echter niet om. Opener 'Cold Love' drijft voort op een overstuurde baspartij en strak drumritme die bedolven worden onder zwierige toetsen en melancholische vocalen. De gitaar komt pas nadrukkelijk naar voren in 'Take It Easy', een complexloos rocknummer dat zijn titel alle eer aandoet. Met zijn breed uitwaaierende synthesizerakkoorden flirt 'Mother Allegra' zowaar met kitscherige eighties elektropop, maar Ghinzu komt er toch mee weg. Het titelnummer is van een soort opwindende dancerock die Goose al jaren vergeet te schrijven, terwijl 'This Light' tekent voor een hartverwarmende pianoballade met genoeg stoorzenders om interessant te blijven. Het overbodige intermezzo 'Birds In My Head' blijkt de voorbode van 'Interstellar Orgy', een ambientesk epos van zes minuten dat subtiel knipoogt naar prog- en postrock.
Bij momenten klinkt Ghinzu iets te steriel en afgelikt om de luisteraar volledig van zijn sokken te blazen, maar dat komt misschien enkel door de voorzichtige productie van Dimitri Tikovoi (Placebo) en Nick Terry (Klaxons). Desondanks blijkt 'Mirror Mirror' een intrigerende en boeiende plaat die verschillende stijlelement incorporeert zonder aan coherentie in te boeten. Van experimentele rock over aanstekelijke Britpop tot dansbare postpunk: wie beweert er daar dat de Walen lui zijn?
Meer over Ghinzu
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
