Met de Waalse band Ghinzu is het zoals met James Bond: libido verpakt op een buitengewoon stijlvolle manier. Net als bij de gentleman-detective draait het bij Ghinzu eigenlijk om seks. De teksten op deze cd staan er zowat stijf van, de ene keer al wat banaler dan de andere. De muziek waarmee de inhoud gepresenteerd wordt, is echter het muzikale maatpak dat Ghinzu kenmerkt. Het veelvuldig gebruik van de piano geeft de muziek al een aureool van klasse, maar het is wanneer het geluid breed en episch open komt dat de rijkdom echt naar boven komt. Met de stapeling van spacy flipperende geluiden, verschillende gitaar- en keyboardlijnen en vooral de drammerige distortiongitaren gaan de nummers naar het einde toe steevast zweven. Referenties naar Muse zijn op zo'n moment nooit ver weg. Wanneer dan soms een noisy gitaarrandje wordt toegevoegd, houden de songs het niet meer op zweven, maar stijgen ze resoluut op.
Toch staat Ghinzu voor meer dan alleen deze overtuigende krachtexplosies. Opmerkelijk is dat sommige nummers in golven opgebouwd worden, waarbij eerst de climax enkele keren wordt uitgesteld om daarna met extra impact losgelaten te worden. Al het grootse belet de band ook niet om ook heel fijn en precies uit de hoek komen, zoals bij de inzet van 'The Dragster-Wave': een exact tikkende cimbaal, secure baslijn, lichte gitaartoetsen en het fijnere keyboardwerk blijven echter een mooi gelaagd geluid garanderen. Hoe uitgepuurd dat geluid soms wel niet kan zijn laat het refrein van 'Do You Read Me' horen met de drammende, maar prachtig in stereo geplaatste en elkaar net overlappende gitaren. Het is overigens in de afwerking van het geluid dat het grote verschil met de vorige cd 'Electronic Jacuzzi' uit 2000 zit. Op 'Blow' klinkt de muziek compacter en zo ook professioneler dan op hun iets gevarieerder debuut.
Dit betekent echter niet dat op 'Blow' alles eender klinkt. Tussen de negen minuten lange en door de strijkers extreem luxueuze titeltrack en het haast punky ''Til You Faint' ligt een aardige afstand. Idem voor het openscheurend geluid op het einde van de nummers en de ballad 'Sweet Love'. Door de combinatie van piano en verschillende stemmen knipoogt deze track even naar Queen, zoals 'Sea-Side Friends' dit doet naar Air: weemoedige piano, elektronische keyboards en een zwaar vervormde stem aan het begin. Overbekende referenties dus die van 'Blow' een herkenbare cd maken, maar geen kopie. Daarvoor straalt 'Blow' net te veel klasse uit.
Meer over Ghinzu
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
