Zopas verscheen een heruitgave van ‘Roméo & Leila’, een album uit 2006 van de Tunesische, in België wonende zangeres Ghalia Benali. De plaat is de auditieve neerslag van de gelijknamige theaterproductie waarin Benali het verhaal vertelt van een onmogelijke liefde. In acht tracks schetst de zangeres enkele scènes uit het verhaal, waardoor het album – zelfs met de vertaalde teksten – het verhaal maar bij flarden aan de luisteraar kenbaar maakt. Dit tast de narratieve kwaliteiten van het geheel aan, maar geenszins de muzikale en emotionele.
Benali zingt in het middenregister, niet speciaal virtuoos: alle aandacht mag naar de inhoud en de muziek gaan. Sober, meer effectief worden de verschillende taferelen geschilderd zonder zich ergens over te geven aan grote dramatiek. Parlandoritmiek, een schommelende drive of brede melodieën zijn voldoende om een waaier aan gevoelens op te roepen in de beheerste traditie van het Midden Oosten.
De zangeres wordt begeleid door ud (Moufadhel Adhoum), cello (Alex Waterman), contrabas (Vinçent Noiret) en percussie (Azzedine Jazouli en producer Eric Thielemans) waarbij opvalt hoe mooi de verschillende instrumenten als puzzelstukjes in elkaar passen. Zo wordt de muziek een organisch geheel waarbij bovendien de snaarinstrumenten mooi mengen en het bij momenten moeilijk om horen is wie nu exact wat speelt.
Hoe doordacht de muziek geschreven werd en uitgevoerd wordt, valt op in het ruim tien minuten durende ‘Rubaiyat’: de ud levert met kleine tussenkomsten commentaar op de zangstem en kleurt met kleine wendingen de muziek telkens anders. Bovendien loopt de hele groep hier als een treintje (geen stoomwals) waardoor het rad van de track heel natuurlijk verder draait en het stuk de volle duur kan boeien.
Opvolger ‘River’ is het meest opgewekte en exotische stuk op het album. De sfeer van mysterieuze nissen en kleine steegjes van een oude wijk in Istanbul zweeft door de hele compositie die met de echo’s van flamenco haast dansbaar wordt. Deze Spaanse invloed is ook te horen in ‘Quala’Nnass’ waarvan de tollende melodie de luisteraar absoluut niet voorbereid op de wending die het verhaal en de muziek in het verdere verloop zullen nemen.
Vanaf dan verdwijnt het beweeglijke voor de emotie met composities die in hun eenvoud vaak erg diep weten te raken. De verstilde evocatie van het verlies in ‘Roméo & Leila’ of de herhaalde dalende melodie in ‘Acceptance’ – dat naar het einde emotioneel en muzikaal helemaal open bloeit – zijn van een ontroerende schoonheid die weinigen onberoerd zal laten. Zonder te vervallen in clichés of tranerigheid weten Benali en haar muzikanten de luisteraar hier mee te nemen in de op zich kleine, maar voor “gewone” mensen overweldigende dramatiek van de onmogelijke liefde. Dit is muziek om stil bij te worden en te blijven: overdonderend in zeggingskracht, niet in breedsprakerigheid.
