Als men een cd opneemt met voor lange tijd onbekend gebleven werken, is het niet onlogisch dat men in het cd-boekje de vraag probeert te beantwoorden waarom deze stukken in feite de moeite waard zijn, nog voor de luisteraar zelf heeft kunnen oordelen. Voor wat de slechts matige bekendheid van George Enesco betreft, houdt men hier de pasklare uitleg klaar dat hij een van de grote virtuozen was van zijn tijd, waardoor zijn nagelaten oeuvre met enig wantrouwen werd bekeken, of toch als tweederangs werd beschouwd in vergelijking met de luttele opnames of de vele concerten waar de man bekend om stond. Hoe het ook zij: vroeg of laat worden virtuozen in ere hersteld. Voor Franz Liszt en Sergej Rachmaninov behoeft dat geen betoog meer; Ferruccio Busoni en George Enesco zijn bezig aan een opmars. Voor die laatste moet deze opname met zijn pianotrio's, waarvan er een zelfs een wereldpremière ondergaat op cd omdat het werk pas recent werd herontdekt, een stap zijn richting grotere naambekendheid. Trio Brancusi doet er in ieder geval alles aan om de werken in uitstekende uitvoeringen tot bij de luisteraar te brengen, en label Zig-Zag Territoires bespaarde ook deze keer niet op de erg mooie vormgeving.
George Enescu (of Enesco) geniet een uitzonderlijke positie in het traditionele muzikale landschap: hij synthetiseerde niet alleen op een merkwaardige manier de Franse en de Germaanse stijl, ook vermengde hij beide stijlen op zijn beurt nog eens met zijn Roemeense roots. Het resultaat is een kleurenpalet dat eigenzinnig, weerbarstig en vroeg 20ste-eeuws aandoet: in zijn geheel een idioom dat redelijk ontoegankelijk blijft, zelfs voor wie de opname ettelijke keren beluistert. Dat is op zich natuurlijk interessant: de eigenheid van Enescu als componist blijft een zweem van ongrijpbaarheid ademen, wat de opname des te meer fascinerend maakt. Anderzijds komt er een andere vraag op de proppen: is er genoeg houvast? Ook wat dat betreft overleeft de componist de vuurproef. Zijn beide trio's zijn geen doorgecomponeerde huzarenstukken waar vormelijk kop noch staart aan vast te knopen is; wel houden ze het midden tussen traditie en vernieuwing. De variatiereeks als tweede deel van het trio in la klein is daar een mooi voorbeeld van: de vorm is oertraditioneel, maar de uitwerking overstijgt het academische schijnbaar moeiteloos. Het hart van deze opname is dan weer het bijna clichématige 'Sérénade Lointaine', dat niet zou misstaan op een sentimentele Hollywood-soundtrack. Oer-Frans, maar toch erg pakkend: vooral de delicate pianopartij van Mara Dobresco vallen hier in positieve zin op. De cello van Laura Buriana, een instrument uit 1998, klinkt wat te houterig en violiste Saténik Khourdoian verliest finesse in de hoogte.
Deze cd loont vooral de moeite omwille van de trio's, het meer obscure Enescu-repertoire. Het werk in sol klein beleeft tevens, zoals gezegd, een wereldpremière op cd. Het is een zoekende partituur, waarin alle details nog niet op hun plaats vallen. Over vier delen weet de componist echter wel mooi te schakeren, wat de ervaring best wel boeiend maakt. Het driedelige trio in la klein is delicater en verfijnder: ook de humor is hier op een milde manier charmant. Nooit wordt de muziek van Enescu echter gladjes: hoewel de eerste minuten van dit trio de brave majesteitelijkheid van een landschap in Transsylvanisch Roemenië in gedachten roepen, brengt Enescu de initieel statige peilers gaandeweg aardig aan het wankelen. De uitvoeringen van het Trio Brancusi zijn er van jonge musici zonder feilloze technische bagage, maar met veel intensiteit en vooral passie voor de muziek. Deze drie dames willen de muziek echt op de kaart zetten, en hun kwieke vertolkingen zijn precies wat deze zelden gehoorde werken nodig hebben om breder ingang te vinden. Verdienstelijk is deze opname dan ook over de hele lijn, hoewel de componist op basis hiervan nog niet op een voetstuk naast de meesters van de kamermuziek moet geplaatst worden.
