Hoe bekend Georg Philipp Telemann (1681-1767) ook tijdens zijn eigen leven was, na zijn dood werd hij door latere generaties volledig vergeten. Zo komt het dat deze uiterst productieve componist, die in zijn composities tot een synthese tussen de galante Franse en virtuoze Italiaanse stijl kwam tot aan het begin van de twintigste eeuw nagenoeg onbekend bleef. De hernieuwde interesse in oude muziek en authentieke uitvoeringspraktijk bracht daar verandering in en Telemann behoort nu zeker tot het vaste repertoire van elk barokensemble.
Het Vlaamse barokensemble B'Rock nam drie van Telemanns maar liefst 135 orkestrale suites op, in een uitvoering die met veel stijlbesef maar zeker met even veel gevoel voor theater en dramatiek uitgevoerd wordt. De 'suite' of 'ouverture' zoals deze werken in de achttiende eeuw bekend stonden gaf elke componist voldoende gelegenheid om zijn inventiviteit ten gehore te brengen. Na een ouverture in Franse stijl, met een statige inleiding en een snelle en polyfone sectie volgde een vrije opeenvolging van hof- en volksdansen of programmatische stukjes muziek, kans genoeg voor een zo origineel en vindingrijk iemand als Telemann om zijn publiek te verrassen.
Dit is geen bijzonder ernstige muziek, behalve dan in de ouvertures, de langste delen uit elke suite die in deze uitvoering breed en trots vorm gegeven worden. Uit de snellere secties met hun vele imitaties en fugatische inzetten spreekt een grote hoeveelheid engagement van de muzikanten. B'Rock bezit stevige bassen en de vijftien muzikanten zijn niet beschroomd om bij momenten robuust uit de hoek te komen.
Hoe kwalitatief de 'Ouvertures' zelf gebracht worden, de echte hoogtepunten van deze plaat zijn de erop volgende dansen, een genre waarin Telemann zijn volle talent voor klankschildering kan tentoon spreiden. Voorbeelden te over: van imitatie van doedelzakken in het 'Murky' in de suite 'La Musette' tot de 'Branle' uit de suite 'La Bizarre' met zijn, wel... bizarre maatwisselingen. B'Rock zorgt voor een uitvoering die al deze opmerkelijke kantjes van Telemanns muziek duidelijk in de verf zet. De afstand tussen deze muziek en echte volksmuziek (of folkmuziek) is soms erg klein, zoals blijkt uit de geslaagde bourdon bassen in 'La Musette'.
De verschillende hofdansen verraden een grondige kennis van barokke dansvormen en elke dans bezit zijn eigen, herkenbare karakter. Muziek die vlotter en meer dansbaar klinkt als de 'Courante' uit de suite 'La Bizarre' of de 'Gigue' uit 'La Lyre' is zeldzaam. Een dans als de 'Polonaise' uit 'La Musette' wordt uitgevoerd met een soort van ruwe trots; Telemann zelf sprak niet voor niets over de 'barbarische Schönheit' van de muziek die in Polen hoorde. De basso continuo houdt in elke levendige dans een opzwepende ritmiek.
B'Rock voert deze drie suites van Telemann met een gevoel voor theater uit dat best gesmaakt mag worden. Dit ensemble kleurt niet buiten de lijntjes van wat in de barokwereld toegelaten is maar leeft zich binnen een degelijk stijlbesef ten volle uit in deze heerlijk gevarieerde muziek.
Meer over Georg Philipp Telemann
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
