Il Gardellino zit niet stil: kort na hun cd met hoboconcerti van Bach brengen zij een plaat uit met daarop een selectie van concertos voor blazers van Bachs tijdgenoot Telemann. Er werd gekozen voor werken voor traverso en blokfluit in verschillende combinaties, vier werken in totaal. Als afsluiter wordt ook een opmerkelijk septet voor drie hobo's, drie violen en basso continuo gebracht.
Telemann was een ongelooflijk productief componist, en een man die van vele muzikale markten thuis was. Dit laatste uit zich in het gemak waarmee hij van stijl wisselt, of vreemde invloeden in zijn werk opneemt. Zo heeft elk contrasterend deeltje uit deze concerti een eigen karakter en typische melodische of ritmische wendingen. Telemann schrijft bijvoorbeeld in de virtuoze, vliegensvlugge stijl van de Italiaanse barok, in een middendeel uit zijn concerto voor traverso en viool. Het eerste deel uit een concerto voor blokfluit en gamba doet denken aan de statige Franse barok, met zijn trage, gepunte ritmes. Wat ook typisch Telemann is, zijn de knipoogjes die hij geeft naar de volksmuziek. Niet zelden vormt het laatste deel van een concerto een imitatie van een volkse rondedans, met een opzwepend ritme en een vrij eenvoudige structuur. Lang aangehouden (bourdon)noten in de blazers doen wat aan doedelzakken denken. Een goed voorbeeld daarvan is het laatste deel uit het concerto voor fluit en blokfluit, of de finale van het concerto voor blokfluit en gamba, waar een Poolse mazurka geïmiteerd wordt. Natuurlijk is Telemann geen Bach, en jammer genoeg trekt de muziek wat teveel zomaar aan de luisteraar voorbij. Hiervoor mist Telemann de inventiviteit, of het genie, zo je wil, van zijn wat jongere tijdgenoot. Weinig melodieën zullen echt een blijvende indruk maken op de gemiddelde luisteraar. Het is dan ook bijzonder welkom om aan het einde van de cd de nieuwe klanken van drie hobo's te horen in een septet met drie violen en klavecimbel.
Dit alles wil echter niet zeggen dat de cd van een bijzonder hoge kwaliteit is: deze barokmuziek wordt met een degelijk stijlbesef en heel veel zorg gespeeld: statig in de 'largos' en 'adagios', net als een hofdans, terwijl de snelle delen aanstekelijk en virtuoos gebracht worden. Wat de solisten betreft zijn het vooral fluitist Jan De Winne en violist Ryo Terakado, (zij het met een bescheidener rol), die opvallen door een erg verzorgde en mooie uitvoering. Heel goed gebracht, maar muzikaal niet altijd even interessant.
Meer over Georg Philipp Telemann
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
