De sfeer van de Franse zwart-wit nouvelle vague cinema druipt er af: de cd ademt klasse, stijl, mooie mensen en ongelukkige huwelijken uit. Zo is deze jazzmuziek van de Zwitserse pianist en componist Georg Gruntz een fraai sfeerdocument. In zijn sextet dat hier te horen is, spelen o.a. de toen al legendarische drummer Kenny Clarke en de Franse saxofonist Barney Wilen (ook te horen op de soundtrack die Miles Davis maakte voor 'l'Asenseur Pour l'Échafaud') mee. Het resultaat is geen grootse, maar vaak geweldig mooie muziek in een ruimtelijke klank alsof de opnames in een net te grote studio gemaakt werden. Welkom in het Parijs van de jaren '60.
De hele cd klinkt als een film: melodieën keren geregeld terug als waren het personages of plaatsen in het verhaal. Geregeld worden de vaak korte stukjes aangepast aan de sfeer waarbij ze horen. 'Student Hang Out' is vlotte dansswing, terwijl het onbezorgd in mid-tempo huppelend 'Stroll on Theme' een extra latin sausje krijgt in 'Latin Stroll on Theme'. De versieringen in de melodie in driekwartsmaat van 'Spanish Castles' en de zachte kleuren van fluit en sopraansax in het trage 'Morning After the Wedding Night' zijn andere voorbeelden. Opmerkelijke muzikale momenten zijn het opgewekt jolige 'Jazz Appreciation II' dat klinkt als de generiekmuziek voor een kinderprogramma uit de jaren '70. Of de tango 'Swiss Tease' die echter net de ritmische scherpte van de traditionele tango mist. Toch bestaat de soundtrack niet enkel uit sfeerstukken. Op sommige momenten mogen de tracks iets langer duren en kan er in een klassiek thema-solo-thema structuur gespeeld en geïmproviseerd worden. Het riffthema van de blazers, het bluesschema en de tegendraadse accenten in de kleine trom van 'Music for Night Children' mogen dan klinken als standaardjazz, op een jaren '60 Blue Note cd had dit hardbopnummer zeker niet misstaan. De solo's zijn misschien niet bijzonder, maar wel oerdegelijk en staan vaak sporten hoger op de jazzladder dan wat in de 21ste eeuw als fusion of jazzdance geserveerd wordt.
Met deze uitgave pakt het Atavistic label het duidelijk beter aan dan Decca die de muziek als eens eerder uitbrachten in de jaren '60. Dit echter zonder toestemming van de rechthebbende artiesten. De daaropvolgende rechtszaak leidde er toe dat er slechts 100 exemplaren van de plaat verkocht konden worden. Dat er nu meer beschikbaar zijn voor liefhebbers van jazzsoundtracks is een mooie zaak. En al vult deze heruitgave geen grote muzikale leemten, in de gevoelige sferen zullen aardig wat luisteraars kunnen wegdromen.
Meer over Georg Gruntz
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
