Heeft ECM er een nieuw wonderkind bij in de klassieke New Series? Naast András Schiff komt nu immers ook debutante Lisa Smirnova in the picture, met een integrale opname van Händels befaamde Engelse suites. Beide pianisten hebben een grote voorliefde voor helderheid gemeen: elke noot is goed gemikt en nergens verzanden hun interpretaties in oeverloos pianistiek gebrabbel. Het verschil is echter dat Smirnova zich expliciet iets emotioneler openstelt. Dat is misschien ook noodzakelijk in deze muziek, die wat al te droog zou worden als men haar niet met min of meer "gezochte" gevoeligheden naar onze tijd zou "updaten". De pianiste overdrijft wat dat betreft gelukkig niet: een vertraging af en toe of een uitvergroting van een baslijn die het muzikale weerwerk in de rechterhand verdringt, het zijn nog steeds geen zaken waar de gemiddelde luisteraar over struikelt. ECM zelf heeft overigens opnieuw voor een dijk van een klank gezocht. De typische resonantie, die men zelfs blind met het label zou kunnen associëren, is alweer aanwezig en creëert een quasi sacrale sfeer die de ernst van religieuze oorden oproept. Toch werd de opname niet gemaakt in een kerk, maar wel in een kasteel. De architecturale dimensie, alsof Smirnova speelt in een reusachtige zaal, is hier dan ook effectief aanwezig. Gevolg van die minimaal galmende opnametechniek is dat de luisteraar uitgenodigd wordt om als het ware los te komen van de muziek en een eigen verhaal te verzinnen bij de historie die Smirnova over twee schijfjes heen uit de doeken doet. Om kort te gaan: de auditieve ervaring op zich zorgt ervoor dat de interpretatie al fantasievoller, vrijer en transcendenter klinkt dan bij andere labels die een meer waarheidsgetrouwe klankregistratie nastreven.
Smirnova heeft overigens weinig concurrentie te duchten. Veel pianisten voelden zich aangetrokken tot dit repertoire, maar weinigen namen de muziek integraal op. Onder meer de Glenn Goulds en de Keith Jarretts van deze wereld hebben ervoor gezorgd dat de Engelse suites in de 20e eeuw terug naar boven zijn gekomen, in beide gevallen met interpretaties waarin de partituur zelf volledig overstegen werd. Volgens sommigen in te grote mate, volgens anderen juist genoeg om verveling geen kans te geven. In vergelijking is Smirnova's interpretatie traditioneler, hoewel ook bij Jarrett een sterke klemtoon lag op de virtuoze en dus de technische kant van de partituur. Smirnova heeft evenzeer een uitstekende pianistieke bagage en ze zoekt een evenwicht tussen verhaal enerzijds en partituurtrouw anderzijds. Het lukt haar wonderwel om deze "studies", door Händel zelf "lessons" genoemd, een bepaalde betekenis te geven: meestal binnen de afzonderlijke dansvormen zelf; helaas niet altijd over meerdere delen heen. Dat is niet evident, gezien het grotendeels korte stukjes betreft met erg spitante ritmes en lyrische lijnen die in een ademteug lijken door te lopen. De pianiste fraseert echter uitstekend en bakent mooi zaken af in de afzonderlijke deeltjes, waardoor een zo transparant mogelijke visie ontstaat. Helemaal naakt worden de partituren dan weer nooit, omwille van de eerder vermeldde opnametechniek, die ervoor zorgt dat het geluid altijd de toestand van een vloeibare, dikke brij heeft.
Smirnova haalt eigenlijk zo goed als alles uit de partituren wat er in zit. Ze werkte dan ook al sedert het jaar 2000 aan deze muziek en nam de acht Engelse suites (ook bekend als 'Suites de Pièces pour le Clavecin' of de 'Eight Great Suites') op tussen 2007 en 2009, wat allicht betekent dat dit niet "zomaar" een debuut is bij ECM. De pianiste verbindt bovendien op magistrale wijze technieken uit de authentieke benaderingswijze van Barokmuziek (zoals vingervlugge trillers en dynamische uitdiepingen in de polyfone passages) met de interpretatie op een hedendaagse vleugel. Ze is de mening toegedaan, net als András Schiff trouwens, dat het moderne instrumentarium alleen maar kleur en diepte kan toevoegen aan de oude partituren. Haar interpretatie van deze werken bewijst inderdaad dat het oude via het nieuwe naar een hoger plan kan getild worden. Met deze dubbel-cd is Smirnova overigens nog maar toe aan een eerste volume van de Händels suites. Naar het vervolg wordt hoe dan ook reikhalzend uitgekeken.
