Wat zou het toch een fantastische deugd zijn, moest de technologie om mensen te klonen al op punt staan. Hoewel er waarschijnlijk een aantal ethische bezwaren en praktische euvels zouden moeten worden overwonnen, zijn de mogelijkheden voor de muziekindustrie legio. Talentvolle muzikanten zouden naar hartenlust gekruist kunnen worden met elkaar, om zo de perfecte band samen te stellen. Nu zijn zulke praktijken vreemd genoeg verboden over heel de wereld, maar bij het horen van 'At Her Majesty's Pleasure' slaat de twijfel toch toe. Is dit niet het gecombineerde van DNA van Robert Plant en Ozzy Osbourne dat de zang voor zijn rekening neemt? Of een kruising tussen Ritchie Blackmore en Billy Gibbons die de gitaar bespeelt? De verwijzingen maken het al duidelijk: Gentleman's Pistols maakt hardrock van de bovenste plank.
Hun naamloze debuut uit 2007 kreeg al bijzonder veel lovende kritieken maar kon commercieel geen potten breken. De markt voor klassieke '70s rock is dan ook niet de meest vruchtbare dezer dagen. Hoewel de oude knarren wel aan een kleine revival bezig zijn, is het voor nieuwe bands vechten en knokken om een deuk in de scene te maken. Gentleman's Pistols trok zich van de geringe publieke interesse geen bal aan en maar goed ook: het vervolg is zo mogelijk nog boeiender dan het origineel. Dat kan wel eens te maken hebben met de toevoeging van Bill Steer (Carcass) aan de line-up. Van hypertechnische death metal naar 70's rock, het kan verkeren.
Openers 'Living In Sin Again' en 'Comfortably Crazy' swingen en rocken zo hard dat zelfs prins Filip er spontaan een dansje van zou doen. De seventies druipen er vanaf, alleen kan alles vandaag de dag een tikkeltje professioneler op plaat worden gezet, wat resulteert in een moddervette sound. Vooral de hoge stem van James Atkinson (geen familie van) doet onvrijwillig aan Deep Purple denken, met dat verschil dat die oude knarren tegenwoordig niet veel origineels meer uit hun knoken schudden. Wat Gentleman's Pistols doet is ook niet baanbrekend, dat zeker niet, maar een goede kopie is veel beter dan een slecht origineel. In 'Your Majesty' is een verknipte versie van 'Sabbra Cadabra' te horen en de finale van 'Comfortably Crazy' is losjes op die van 'Child In Time' gemodelleerd, niemand zal er van wakker liggen. Zelfs de geest van Jimi Hendrix waart nog even rond op 'Lethal Woman', het feit dat er naar zulke legendes kan gerefereerd worden zegt genoeg over de muziek die Gentleman's Pistols produceert.
Enkele schoonheidsfoutjes zorgen ervoor dat 'At Her Majesty's Pleasure' niet meteen de top drie van beste rockplaten uit het decennium binnenduikt, maar blijft steken op een ereplaats. De wat steriele riff van 'Some Girls Don't Know What's Good For Them' klinkt wat flets tegenover de fantastische gitaarpartijen die elders op de plaat worden uitgestald. Ook de lichtjes psychedelische kronkels in 'Into The Haze' kunnen niet voldoende overtuigen, hoewel de zinderende finale wel voldoende vonken geeft om een klein kampvuur mee aan te steken. Daartegenover staat dan weer het geniale 'I Wouldn't Let You', dat op minder dan drie minuten alles in zich heeft wat rock & roll moet hebben. Het doet de kleine misstapjes vergeten, meer zelfs: het is enkel omdat de rest van de nummers zo goed zijn dat de andere plots 'minder' gaan lijken. Gentleman's Pistols brengt veertig jaar te laat één van de beste hardrock platen van de jaren '70 uit.
