Gareth Liddiard: muzikaal klinkt hij als een door het leven gebroken, edoch uiterst zachtaardige volbloed troubadour. Dit maakt het ongeloofwaardig dat deze bard met zijn schurende vertellende stem in het modale leven de voorman is van het intens rockende The Drones (deze Australiërs zijn niet te verwarren met hun Britse punkgerichte tegenhanger). Bij het beluisteren van ‘Strange Tourist’, zijn solodebuut, is te horen dat Liddiard als een aandachtige leerling accenten overnam van mannen als Cat Stevens en Al Steward. Het resultaat zijn muziekstukjes in de gekende troubadourtraditie mét enkel gebruik van zijn eigen akoestische gitaar. Hierbinnen kan onmogelijk om de teksten worden gegaan. Daarbij valt al vlug op dat Liddiard zich engageerde om tegen de schenen van de gangbare standaarden te trappen. Voor liefdesclichés is dus hoegenaamd geen plaats gemaakt.
Ook van een klassieke songopbouw is op ‘Strange Tourist’ geen spoor: de nummers betreffen van het eerste tot het laatste kritische verhaaltjes zonder refrein die hij op gedreven, haast bezeten wijze aan de luisteraar kenbaar maakt. Hierbij volgt zijn gitaargetokkel zowel onvoorspelbare tempoversnellingen, als afdalingen naar uiterst ingetogen passages. Stiltes doen op hun beurt tijdens het gitaarspel de adem even stokken tot de noten opnieuw uitgebracht worden. Deze speelstijl is, samen met zijn oprechte, haast krakende stem dé troef van het album.
Een lied dat eigenlijk de volledige plaat samenvat is sluitstuk ‘The Radicalisation Of D’. Uitgestreken over een kwartuur vertelt Gareth Liddiard hierin het intrigerende verhaal van de jeugd van Daniel Hicks, een Australiër die via al-Qaeda in Guantanamo belandde. Tekstueel zoekt hij niet de grote literaire wetten op, wel tracht hij pijnlijk sober het verhaal te verwoorden: “And something inside D finds all this very, very strange / Soon after that the work dries up / And D start drinking hard / Start drinking cheap cask wine with old black fellas living in the park / One has a tattoo of a swastika made with a candle, soap and spoons / He says he’s half caste and that full bloods prefer petrol over goon.”
Door het gebruik van dergelijke dagdagelijkse verwoordingen staat ‘Strange Tourist’ dichter bij de luisteraar en is de impact aanzienlijk groter. Ook de vettige Australische tongval zorgt er voor dat dit een album is dat zichzelf overstijgt in geloofwaardigheid en dat gespreid over acht liedjes voor zevenenzestig minuten.
Verder verdient een nummer als het hypnotiserende ‘Did She Scare All Your Friends Away’ als één van de hoogtepunten zeker een vermelding. Nog meer dan elders zijn in dit lied – over een leven dat op de foute sporen terecht komt – de tekst en zanglijnen van belang en is de gitaar slechts spaarzaam aanwezig. Tot slot is ook ‘The Collaborator’ een verplichte halte voor al wie ouderwetse troubadours of protestzangers een warm hard toedraagt. Naar 1941 keert Liddiard terug om zich hierbij van zijn meest narratieve kant te laten horen.
Om de spanning hoog te houden met enkel een stem en gitaar moet men in een muzieklandschap dat bol staat van producertrucjes van goeden huize komen om overeind te blijven. Gareth Liddiard slaagt hier evenwel in via zijn ijzingwekkende stem en zijn zacht tot uiterst intens gitaarspel. Het gehanteerde recept van ‘Strange Tourist’ zou bij velen leiden tot herhaaldelijke verveling, Liddiard zorgt echter dat het album op basis van sterk opgebouwde en hier en daar ingehouden spanning van voor tot achter leest als een boek.
