Als ophefmakend postpunkkwartet heeft Gang of Four op zijn eigen manier de jaren '80 vormgegeven. Hectische muziek met erfenissen uit Britse new wave en punktijden doorspekten deze heren met politiek geëngageerde teksten. Zo zette dit opvallende viertal zich meteen op de wereldkaart. Nu de eighties plots weer 'in' zijn, is het dus een goede zaak om de muziek van Gang of Four nog eens van onder het stof te halen en enigszins op te frissen. Want hoewel de muziek van deze band inmiddels natuurlijk erg stoffig klinkt, dweept een hele resem hedendaagse bands met het feit dat ze Gang of Four als invloed rekenen om tot een eigen sound te komen. Zo bevat het tweede schijfje van deze verzamelaar bewerkingen door een aantal van deze volgelingen.
De formule is eenvoudig: hoekige baslijnen, snel doordravende en bezwerende drums en snedige gitaren vormen een mooi doorrazende geluidscollage. Een hoog potten- en pannengehalte wordt enigszins teniet gedaan door de charismatische, half narratieve stem van Jon King. Met karige slogans en oneliners wordt de repetitieve muziek van deze groep verder ingevuld. Aanklachten tegen maatschappelijk onrecht en militarisme krijgen vorm in hits als 'I Love a Man in a Uniform', 'To Hell with Poverty' of 'Anthrax'. Het was voor deze bijna op prepensioen gaande punkers dan ook geen lastige opgave om veertien hits uit hun eerste drie langspelers te filteren. Hoewel het kenmerkende, homogene do-it-yourself geluid van deze groep niet meteen erg variërend is, levert dat toch een mooi verzamelwerkje op. De oude nummers van 'Return the Gift' werden recent opnieuw gemastered, maar aan het authentieke geluid is gelukkig weinig geraakt. Dankzij verslavende, gevatte baslijnen wordt de drive van deze verouderde parels hoog gehouden. Uitschieters als het tragere, gedrogeerde 'Anthrax' dat soms wat hulpeloos rond dwarrelt en zo een eigen interpretatie van Velvet Undergrounds 'Heroine' lijkt te zijn of het wel erg rommelige 'He'd Sent the Army' zorgen toch voor de noodzakelijke afwisseling. Spijtig genoeg is dat minder het geval op het tweede plaatje. Hoewel bekende garagebands als Hot Hot Heat, The Rakes of Yeah Yeah Yeahs stevig van leer kunnen trekken, houden ze zich opvallend kalm met hun bewerkingen van respectievelijk 'Damaged Goods', 'Natural's Not in It' of 'I Love a Man in a Uniform'. Met enkele filters, wat knip- en plakwerk of ruwere gitaarpartijen worden de originele versies een stuk abstracter, maar daardoor moeten ze ook zeker inboeten aan overtuigingskracht. Ook de industrial-glamrockers van Ladytron kunnen blijkbaar moeilijk weg met de muziek van Gang of Four. Enkele licht psychedelische toetsen, wat toegevoegd zwaar gitaarwerk en een uitgeholde zangstem dragen niet meteen veel bij. De Engelse geluidsknutselaar Michael Feerick ofte Amusement Parks on Fire doet het beter door een soort van dubversie te maken van 'Why Theory?' en het met veel elektronische effecten en soundscapes te overladen. Ook bassist Tony Kanal (No Doubt) kan zijn ziel leggen in zijn remix. 'Ether' wordt bewust nóg meer ritmisch en elektronisch weergegeven en krijgt daardoor een leuke, hiphoptoets. Tenslotte nog wat lof voor de versie van 'What We All Want' van The Dandy Warhols, die lekker blijft rechtdoor draven en doorspekt is van tegendraads, schel gitaargejengel. Zo beantwoordt dit nummer perfect aan hun psychedelische uitstraling (maar ook niet zo fel afsteekt tegen het origineel). Deze geschikte interpretaties zijn echter helaas de uitzondering op deze nogal overbodige, tweede cd.
Zesentwintig tracks geeft aardig wat luistermateriaal. Helaas geldt bij deze verzamelplaat de regel 'overdaad schaadt'. De geschiedkundige waarde van Gang of Four wordt nog eens mooi (en terecht) beklemtoond, maar de door velen bejubelde link naar hedendaagse bands als Bloc Party, Franz Ferdinand of Kaiser Chiefs komt zeker niet naar voren. Gemiste kans?
Meer over Gang of Four
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
