De Britse punk is verre van dood, blijkbaar. Het heeft behoorlijk lang geduurd voor een band de puntschoenen durfde vullen die The Sex Pistols en The Exploited respectievelijk droegen en dragen. Toch waagt Gallows er zich nu aan: 'Orchestra of Wolves' is een behoorlijk energiek plaatje geworden dat zeker in de punk/noise-traditie past, maar toch niet geheel weet te overtuigen.
De hoes valt al meteen op door veelvuldig gebruik van roze, niet meteen een kleur die een mens verwacht bij dit soort teringherrie. 'Kill the Rhythm' zet meteen de toon: scheurende en piepende gitaren rammen er steevast een maximum aan drie akkoorden door, liefst op zo dissonant mogelijke wijze, waarbij drums en bas geregeld klinken als een losgeslagen artillerie-eenheid. In wezen is dat geen slechte opzet om nog eens heerlijk loos te gaan en nummers als 'Last Fight for the Living' of 'Will Someone Shoot That Fucking Snake' bevatten zeker het hoge energiegehalte dat punk geregeld zo onweerstaanbaar maakt. Toch is er een duidelijke reden waarom dit album niet op alle fronten kan overtuigen. Ten eerste blijkt al relatief snel dat de muzikale passages die een nummer opbouwen te regelmatig worden herhaald en afgehaspeld. Hierdoor krijgt het materiaal van Gallows de neiging om in herhaling te vallen. De compleet over-the-top gaande zang van Frank Carter is daarbij ook een element dat niet bij iedereen in de smaak zal vallen. Zijn ADHD-geschreeuw klinkt dan wel behoorlijk bij het al even hyperkinetische gitaarwerk, maar na een drietal nummers smeekt een mens om rust. Een rust die overigens nergens gegund wordt, want Gallows ragt maar door zonder enig respect voor de trommelvliezen.
Voor attitude is Gallows met glans geslaagd: hun aanpak is hard, direct en zonder veel franjes, precies zoals punk zou moeten zijn. Een afgelikte productie heeft de band ook achterwege gelaten. Maar het songmateriaal weet jammer genoeg niet altijd te overtuigen, al blijven er nog groeimogelijkheden open.
Meer over Gallows
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
