Vijf jaar hebben de dronken Londenaren hun mondje gehouden. Zonde, want de bluesrock van het kwartet levert al sinds begin jaren ’90 fantastische platen af. Frontman James Johnston wist zijn kwaliteiten dan ook te verlenen aan het avant-gardistische project Faust of als begeleidingsband van de spraakmakende Lydia Lunch. Na een vreemd genoeg matige liverelease is Gallon Drunk nu echter aan zijn zevende studioplaat toe. ‘The Road Gets Darker from Here’ is een ode aan de net overleden bassist Simon Wring en laat de band in zijn meest ruwe, ongepolijste vorm horen.
Eindelijk nog eens een rauwe bluesrockplaat. Eindelijk nog eens een uitdager voor Nick Caves brute rock’n’rollmonster Grinderman (Johnston was meer dan vijf jaar lid van Nick Cave and the Bad Seeds in het verleden). Gallon Drunk zweert bij volle melodieën van overstuurde bluesgitaren en een verpletterend geluid van Marshall-versterkers waar de opvallende frontman zich vocaal probeert doorheen te wringen. Met zijn nogal begane stem met licht raspende klank kan hij zich met moeite weren tegen de zware wall of sound.
Maar het viertal durft ook al eens gas terugnemen. Een rustigere ballade als ‘Stuck in My Head’ wordt vormgegeven door een Leonard Cohen-achtige, schurende fluisterzang, een hortende drum en versterkers die zingen in plaats van te gieren. Het vocaal tegengewicht dat gast Marion Andrau biedt met haar glijdende stem, zorgt voor een sensueel tintje. Maar dan gaan de toms weer aan het ratelen, worden de volumeknoppen opnieuw opengedraaid en ondersteunt een ronkende snaarsound de frase “Well here we are, yeah, you and I, just sittin’ here and killing time” – een waarheid als een koe.
Die fuck you-attitude hoort nu eenmaal bij dit soort van muziek. De band voorziet wat voorzichtige snufjes psychedelica door een mondharmonica of – in ‘Killing Time’ – saxofoon te verkrachten. Het ruwe moet echter blijven primeren.
Na acht tracks geeft Gallon Drunk er de brui aan en dat is helemaal prima. Ondanks dat rauwe bluesrockkarakter en het spelplezier durft het hier immers al eens te ontbreken aan naar de keel grijpende melodieën. Die diamanten moeten nog te veel gepolijst worden, zo blijkt. Een onderhuids kruipende, verwachtingsvolle afsluiter waarin Andrau opnieuw ten tonele verschijnt, weigert door te breken en zorgt spijtig genoeg ook niet voor de verhoopte opflakkering na nog geen veertig stevige gitaarminuten. ‘The Road Gets Darker from Here’. Dat blijkt geen al te positieve zaak.
