Wie als Belgische band komt aandraven met een 5-koppig blazercollectief en een even grote ritmesectie zal hoe dan ook de loodzware vergelijking met Peter Vermeersch' X-Legged Sally moeten doorstaan. En hoewel Galatasaray nog niet het alles verterend geluid of de compositorische souplesse heeft, valt er op de wervelende mix weinig af te dingen. Het geluid wisselt alsof het niets is tussen funky, dreigend rockend, recht van de straat, oosters en/of joods. Maar evengoed rollen beukende metal, louché café jazz en TV-generiekmuziek over elkaar heen: gemoedelijk sympathiek, onweerstaanbaar dansbaar en bij momenten uiterst explosief. De groep moet het duidelijk meer hebben van de collectieve prestatie dan van de korte solo's die soms wat blijven steken in goed bedoeld rondblazen.
Dat de cd toch over de ganse lijn een succes genoemd kan worden ligt dan ook aan de knappe composities. De overvloed aan onregelmatige maatsoorten en thema's die vaak hortend opbouwen – korte, nerveuze bewegingen van slechts enkele noten –, geeft de muziek iets repetitiefs. Dat het nergens voorspelbaar of vervelend wordt, is mede te danken aan de dwarse ritmes en de verraderlijk verschuivende accenten die de melodieën brandmerken. Harmonisch en in arrangement uitgewerkt levert dit knappe stukken op, zeker wanneer er verschillende zelfstandige lijnen opeengestapeld worden. Opener 'Deportivo' wordt zo een heerlijke constructie waar de luisteraar lekker in kan lopen puzzelen, zonder echter de weg te moeten verliezen. Want ondanks alle vernuft blijven de tracks één voor één logisch en overzichtelijk klinken en zijn de structuren glashelder. Ook wanneer er vrolijk van stijl overgeschakeld wordt. In 'Firebird' waggelt de tuba van gastmuzikant Tobe Wouters (Think of One) als met een houten kop binnen om snel plaats te moeten ruimen voor beukend gitaren. Die geven later uit op een extatische muur, opgetrokken uit elektrische gitaren, noise en de elektronische effecten. De uitbundige euforie wordt afgebroken door de terugkeer van de beukende gitaren die op hun beurt plaats moeten ruimen voor een heerlijk mankend walsje.
In 'Spartacus Meets the Monster' zit de combinatie van elementen systematischer ingewerkt. De oosterse minarettenzang zet de toon, waarna een al even oosters rituele fanfare komt binnenmarcheren. De meerstemmige uitwerking in de blazers verleent de muziek dan een archaïsch effect: Spartacus en Ben Hur als moslims lijkt ineens niet zo'n vreemd idee meer. Dat hier op het einde de strakheid wat verloren gaat, is een detail dat er zelfs niet in slaagt deze cd minder dan 'geweldig' te laten overkomen.
Meer over Galatasaray
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
