Als u de wenkbrauwen fronst bij het lezen dat Gabriel Rios na het uitbrengen van amper drie studio-albums inmiddels met een soort "best of" tot bij de luisteraar treedt, dan bent u niet alleen. Dankzij de alomtegenwoordige kerststemming halen commerciële motieven het echter al te vaak boven de zuiver muzikale drijfveren en aan de grote marketingmachine ontsnapt ook Rios helaas niet. 'Two Compilations', een titel die de lading goed dekt, is een dubbelaar met enerzijds de belangrijkste hits van Rios' drie grote studioplaten en anderzijds een aantal b-sides die uit verschillende contexten en samenwerkingen zijn voortgekomen. Label PIAS noemt het tweede schijfje zelf een "bonus-cd" en dat is het inderdaad: het bevat een aantal aardige opnames, maar ze rechtvaardigen eigenlijk geen een aanschaf voor wie het regulier verkrijgbare Rios-materiaal reeds in huis heeft.
Toch is een compilatiealbum met de grootste hits van deze muzikant geen overbodigheid. De uitstekende, maar weliswaar brave selectie maakt namelijk duidelijk dat Rios het zich de voorbije zeven jaar van zijn carrière niet eenvoudig heeft gemaakt. Van de dikwijls vrolijke, sfeervolle pop op 'Ghostboy' (2004) kwam de muzikant immers drie jaar later onverwacht uit bij een veel meer elektronische oriëntatie. De pompende ritmiek bleef een primordiaal kenmerk binnen zijn idioom, dat echter een meer duistere tint kreeg, zonder haar dansbare karakter te verliezen. Met 'The Dangerous Return', de plaat waarmee Rios vorig jaar uitpakte, bewandelde de man vervolgens alweer een gans ander pad. De globale sound werd avontuurlijker en "symfonischer", zonder dat hij de hem typerende muzikale intimiteit volledig afzwoer. Sommigen vonden de productie te nadrukkelijk en de gelijkenis met Britse supergroepen opvallend, maar Rios koppelde een heel natuurlijk gevoel voor melodie aan meer geconstrueerde songstructuren in een digitaal geüpdatet kader en gebracht met een meer pathetische zangstijl, hetgeen echter niet afdeed aan de geloofwaardigheid en de oprechtheid van de nummers. 'Two Compilations' is wat Rios' muzikale ontwikkeling betreft dan ook een interessant traject voor de leek: men valt van de meer kale popmuziek in composities genereus met effecten, waarin echter gewoon op dezelfde muzikale basiskiemen (met zowel tristesse als humor als basale geaardheden) wordt gevarieerd.
Diegenen die Gabriel Rios nog moeten ontdekken, kunnen zich dus gelukkig prijzen als ze deze compilatie in handen krijgen. De fans is het logischerwijs eerder te doen om het tweede schijfje, waarmee Rios niet kan overtuigen. De bonus-cd begint nochtans veelbelovend met twee nummers die tot stand kwamen uit de tournee die Rios ondernam met percussionist Kobe Proesmans en jazzpianist Jef Neve. 'El Raton' schotelt strakke, Zuiders getinte dansmuziek voor, met onder meer clichématig maar amusant soleerwerk van Neve. 'Auscencia' toont dan weer de meer melancholische kant van dezelfde groep feestende ceremoniemuzikanten, waarin met dezelfde ingrediënten ingezoomd wordt op het tegenovergestelde geestelijke spectrum. Vervolgens diepte Rios vier nummers op uit zijn 2007 verschenen EP 'Morehead', destijds gratis verspreid via Knack Magazine. In covers als 'Porque Te Vas' en 'Voodoo Chile' kan Rios zich te weinig onderscheiden en zijn aanpak is te weinig origineel om vaak naar zijn visies terug te grijpen. De twee overige nummers van 'Morehead', 'Dink's Song' en het smachtende 'I Wanne Be Like You', werken beter, maar ook hier kan Rios zich muzikaal te weinig profileren.
Het akoestische 'Hotel in Cambodia' iets over halverwege is duidelijk een b-side, met weinig toegevoegde waarde. 'Pets', gebrouwen rondom een weinig geïnspireerde tekst maar opgehangen aan een stomende baslijn, brengt vervolgens opnieuw wat leven in de brouwerij. In 'Baltimore' illustreert Rios vervolgens wat hij in zijn mars heeft alleen met zijn gitaar, hoewel ook hier de sound te mager uitvalt. Het bluesy 'Ain't No Use' laat Rios op zijn best horen in een akoestische jamsessie voor Radio 1, maar ook dit stereotiepe werk kan niet tippen aan zijn eigen studiowerk. Tot slot is er nog een kleffe cover van 'Hallelujah' (met Natalia bovendien) en het niemendalletje 'What's This?' met Flip Kowlier en Michael Franti – duidelijk een nummer enkel en alleen toegevoegd omwille van de gastartiesten.
Voor de bonus-cd hoeft men zich 'Two Compilations' kortom niet aan te schaffen, omdat deze op twee nummers na weinig opzienbarend materiaal bevat. De plaat blijft dus voorbehouden aan diegenen die nog niets van Rios in huis hebben, voor wie dit toch een ontdekking en een opstap naar een verdere exploratie van 's mans oeuvre kan zijn.
