Wie bij Gabriël Rios meteen zou denken aan pretentieloze, catchy nummers die na één keer horen al vertrouwd klinken, zit 100% juist. Wie op die naam en zijn Puertoricaanse afkomst afgaand een cd vol salsa/latin verwacht, dient daarentegen even gewaarschuwd te worden, zeker de liefhebbers van het zuivere werk. Ingrediënten als de ritmische levendigheid, de percussiegeluiden, de zwoele stem van Rios en de soms lekkere, meerstemmige refreinen wijzen nochtans duidelijk de zuiderse richting uit. Toch valt ook meteen op dat de akoestische gitaar van Rios hier niet de centrale plaats krijgt. Op 'Ghostboy' van Rios en producer Jo Bogaert (Technotronic) is deze gitaar slechts één van de vele elementen. En het is in deze andere elementen dat Bogaerts danceverleden duidelijk naar boven komt. De meeste geluiden van deze cd komen namelijk op de één of andere manier elektronisch tot stand: synthesizerpiano's en –strijkers, samples van koperblazers, een dwarsfluitklank, knorrende keyboards en zelfs sporadisch verknipte geluiden.
Het siert de cd echter dat de muziek ondanks alle 'kunstmatige' kanten toch blijft werken en zelfs heel aanstekelijk klinkt. Zo zijn vooral de refreinen vaak opgebouwd uit verschillende kleine geluiden, effecten en riffjes, wat aardig lijkt op de lichte, verfijnde percussie uit latinmuziek. Het vakmanschap van Rios en Bogaert zorgt er echter ook voor dat het totaalgeluid heel transparant blijft. Hier is geen overkill bombast nodig om muziek aanstekelijk en/of dansbaar te maken. Vooral 'Catastrofe' moet het goed kunnen doen bij een festivalmassa, terwijl 'Cincomanos' met een duidelijkere rol voor de akoestische gitaar dezelfde onweerstaanbare aantrekkingskracht naar een kleinschaliger plein over zet. Alleen 'Santera' is met lang liggende synthesizerklanken wat flauwer en dwaalt af naar loungy pop.
De cd bewandelt echter ook nog andere paden, zoals in het zachte en eenvoudige 'Bones Bugalo' waar de herhaalde loopjes en een lichte beat het nummer tussen R&B en leuke popmuziek in laten zweven. Andere tracks neigen dan weer duidelijker naar de hiphopkant, zeker wanneer rapper Alter Ego komt opdraven. In deze nummers wordt Rios' stem slechts als één van de verschillende elementen behandeld, wat zeker in 'Badman' een spijtige zaak is. Niet omwille van de ragga-elementen die het nummer kleuren (de ruwe, zware stem van Alter Ego, diens bedenkelijk Engels accent en de herhaalde keyboardakkoorden), maar wel omdat Rios' cd zo nagenoeg eindigt zonder de man zelf. En daarvoor schrijft hij veel te mooie songs en kan hij ze echt wel te goed zingen.
Meer over Gabriel Rios
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
