Dé Belgische revelatie van de festivalzomer van 2005 was allicht de Gentse Puertoricaan Gabriel Rios, die met een gezonde cocktail van salsa, bossa nova, maar ook rock en reggae tal van weiden en pleinen plat speelde. De man zijn debuutplaat, 'Ghostboy', heeft inmiddels ook al goud gehaald en enkele honderden Vlaamse tienerhartjes zullen wel voorgoed verkocht zijn voor de zwoele charmes van deze sexy zanger. Als vervolg op de debuutplaat is er plots het nogal geforceerde eindejaarsgeschenkje 'En Vivo': een korte cd met wat uitgeklede, semi-akoestische livenummers die de theatertoernee van Rios aankondigt.
Eén van de redenen waarom deze entertainer zo snel zo'n grote populariteit heeft kunnen opbouwen, is allicht zijn exotische, zorgeloze en swingende muziek. Gabriel Rios heeft Vlaanderen geïnterpreteerd als een multicultureel kruispunt waarin alles en iedereen muzikaal samensmelt. Zijn liedjes zijn dan ook een mengelmoes van heerlijke klanken en stijlen, hoewel de basis steevast uit Zuid-Amerika afstamt. Dat is op 'En Vivo' natuurlijk niet minder het geval. Deze vrij sobere plaat bestaat voor de helft uit nummers van zijn debuut. In een kale, quasi akoestische bezetting van piano, schuifelende drums en Spaanse gitaar leidt dat tot erg intieme, mijmerende muziek. De cd is overigens volledig ontdaan van elk livegevoel of enige inbreng van het publiek. Zo valt op hoe kwalitatief sterk zijn songs in feite in mekaar zitten. Helaas zijn ook de zwoele, zomerse sferen verdwenen. Hoewel de hoge, exotische stem van Rios zich oprecht manifesteert en mooi wordt aangevuld met de backingvocals van Eva Schampaert (die ook de percussie voor haar rekening neemt), blijft er toch een leegte in deze plaat zitten. Dat valt nog het meest op wanneer de groep plots wél een typisch Zuid-Amerikaanse kaart trekt in het heerlijk hobbelende 'Tu No Me Quieres', dat dankzij de nodige percussie tot een heuse Spaanse billenkletser is uitgegroeid. Dit neemt natuurlijk niet weg dat hitparels als 'Broad Daylight' of 'Let it Go' niet overtuigen en dat deze nieuwe interpretatie doet hunkeren naar de originele versies. Wat handengeklap en wat wandelend pianowerk volstaan duidelijk niet.
Gabriel Rios zit in De Lage Landen zowat aan de top van zijn populariteit, zo getuigt een cd die een livetournee moet aankondigen en nu al zo goed als uitverkocht is. Dat maakt het mogelijk om met een iets moeilijkere plaat als 'En Vivio' op de proppen te komen. Grote fans hadden echter allicht al de bonus live-cd bij de debuutplaat, die voor een groot deel hetzelfde presenteert. Of de nogal stroeve Junglebook afsluiter 'I Wanna Be Like You' de aankoop moet rechtvaardigen, is nog maar de vraag. De korte duur, sobere muzikale omkadering en grafische eenvoud doen een beetje vermoeden dat dit schijfje nog net voor het einde van het jaar de markt op moest: een strategie die een artiest als Gabriel Rios zeker geen eer aandoet.
Meer over Gabriel Rios
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
