De discussie over het belang van een goede opnametechniek is al lang gevoerd. Daarom is het des te meer spijtig vast te moeten stellen dat bepaalde musici of labels nog steeds niet genoeg aandacht besteden aan de manier waarop hun interpretaties worden geregistreerd. Met de ontvoogding van de grote labels en de opkomst van tal van kleinere initiatieven, een tendens die zich nog steeds aan het voltrekken is in de muziekwereld, hebben geluidsakoestische techneuten plots aan belang gewonnen op de arbeidsmarkt. Orkesten als de London Symphony Orchestra, het Koninklijk Concertgebouworkest, de San Francisco Symphony en recent ook deFilharmonie nemen het heft in eigen handen en geven voortaan zelf hun muziek uit. In tegenstelling tot wat verwacht kon worden, brengen deze orkesten zelfs in hun live-uitvoeringen enorm goed opgenomen muziek, waardoor ook de grote labels zich de laatste jaren moesten toespitsen op het investeren in betere techniek. Inmiddels kijkt niemand er dus nog van op als een pianorecital door de huiskamer weerklinkt alsof er een vleugel midden in staat, of als een symfonisch werk zich laat beluisteren met een spectrum gelijk aan de fysieke ervaring in een concertzaal. In die ideale wereld waant de melomaan zich vandaag de dag meer en meer, en wanneer er dan toch een wat slapjes opgenomen schijfje voorbij komt, is de ontgoocheling niet gering. Een van de problemen waar deze combinatie van Duits en Frans repertoire mee te maken krijgt, is inderdaad de weinig tactvolle opnameklank, die over het algemeen gesproken nogal monochroom klinkt en de solist te weinig als een onderdeel van het orkest doet klinken.
Het Orchestre de l'Opéra de Rouen Haute-Normandie is daarenboven geen toporkest en Oswald Sallaberger, een jong (en volgens de tekst in het cd-boekje ook opkomend) dirigent, slaagt er niet in om dit orkest met genoeg poëzie aan de 'Pelléas et Mélisande' te laten beginnen. Sallaberger interesseert zich voor alle muziek, van barok tot hedendaags, maar voor de klankweelde van Fauré lijkt hij toch niet echt over genoeg aanpassingsvermogen te beschikken. Zijn interpretatie is recht door zee, in de mate zelfs dat het orkest soms al te belangeloos over de noten heen dwarrelt en te weinig vertelt. Karine Deshayes, de mezzo-sopraan die in het onverwacht toegevoegde 'Chanson de Mélisande' soleert, komt deze interpretatie opkrikken met haar aanwezigheid, maar in zijn geheel is ze te weinig fantasievol, laat staan sprookjesachtig of symbolistisch van inslag. Vanuit deze gekende suite van Fauré verkent Sallaberger vervolgens ander repertoire van de componist. Een beetje vreemd is deze selectie van acht relatief onbeduidende orkestwerken die na elkaar worden gespeeld. Er zijn zeven mooie orkestraties van liederen, waarvan Fauré de verspreiding tijdens zijn leven expliciet tegenhield, maar waarvan na zijn dood toch versies werden uitgegeven of door anderen werden gearrangeerd. Deze curiosa zijn het mooiste wat deze cd te bieden heeft: Deshayes heeft een pure, niet opgeblonken mezzo, die het kwartiertje muziek goed tot zijn recht laat komen. François Salque, de cellovirtuoos die onlangs met Eric Le Sage nog schitterde in Fauré (bij het label Alpha), speelt vervolgens de 'Élégie', geluidstechnisch helaas wat vermorzeld tot een mineure ervaring. Tot slot brengen orkest en dirigent nog de fantastische, kleine 'Siegfried-Idyll' van Wagner, in een poging de beïnvloeding van Fauré door de figuur van Wagner aan te raken. In de uitstekende tekst bij deze uitgave wordt dat extra geduid, en muzikaal levert het een interessant contrast op. In deze idylle kan het orkest zich echter niet genoeg profileren: het hout is te mat, de strijkers te ondoorzichtig.
De vraag is dan wat hier precies het sleutelwerk is, binnen een programma dat twee kleine werken naast onbekend repertoire plaatst. De poging om op die manier een eigenzinnig verhaal te vertellen is verdienstelijk, maar niet geslaagd. Deze degelijke opname maakt van de prachtige muziek niet iets medium-overstijgend, en van Oswald Sallabergers kunnen is deze cd geen duidelijk bewijs. Een troef is dan weer de uitstekende uitleg in bijlage, wat deze cd echter niet bovengemiddeld goed maakt.
