Het is al langer dan vandaag geweten: Eric Le Sage denkt niet in termen van afzonderlijke projecten, maar in grotere gehelen. Zo speelde hij het voorbije decennium een indrukwekkende set bij elkaar met zowat het integrale werk van Schumann waaraan een piano te pas komt – hetzij solo, hetzij in kamermuzikale contexten. Met dit vijfde volume van zijn Fauré-cyclus zet hij ondertussen nog maar eens een punt, deze keer achter het kamermuziek-oeuvre van een van de grootste componisten uit de Franse traditie. Betekent een laatste deel uit een serie voor Eric Le Sage dat er nog een heleboel overschotjes op een schijfje moeten worden geperst? In geen geval. Voor het laatste hoofdstuk uit een reeks die veel kleiner bleef dan zijn Schumann-project, hield hij Fauré’s twee onvolprezen vioolsonates tegen het licht, werken die overigens een groot deel van Fauré’s carrière overspannen. Begon hij aan zijn eerste sonate rond zijn dertigste, dan was het pas veertig jaar later dat hij na een langdurige worsteling met zijn partituur uiteindelijk een dubbele maatstreep zette achter de tweede sonate. In de tussentijd was er uiteraard erg veel gebeurd en had Fauré zich vanzelfsprekend verder ontwikkeld als componist. Die twee sonates naast elkaar horen, is dat hele ontwikkelingsproces in een stroomversnelling doormaken. En met uitvoerders die de twee Fauré’s (de jonge en de oude) door en door kennen, kan het moeilijk misgaan. Tenslotte voegde Le Sage nog enkele zoetigheden aan de opname toe: snoepjes waarmee de lichte, charmante Franse identiteit van zowel uitvoerder als componist heerlijk tot uiting komen.
Laat een aantal vioolvirtuozen op Fauré’s kleine gedichten los en het worden grandioze bisnummers, die schitteren als een veelkleurige diamant. Sentiment en kitsch gluren dan echter niet zelden om de hoek, want het zijn lofzangen op de melodie waarvoor de componist alle tact en alle vernuft braaf thuis liet. Ook violist Daishin Kashimoto speelt ze vanuit een overlopende sentimentaliteit, hoewel hij nog aardig weet te doseren. Hij laat echter genoeg ruimte voor Le Sage, die zijn nochtans niet bepaald rijkelijk gecomponeerde partijen met veel reliëf uitdiept. Op die manier worden de kleinoden geen te versmaden extra’s die enkel en alleen voor de volledigheid aan de reeks werden toegevoegd, maar niet te veronachtzamen partituren die onder geen beding mogen ontbreken. Misschien minder genuanceerd, maar nog steeds getuigend van Fauré’s grote kracht, met name de melodie inschakelen om tot een grenzeloze emotionaliteit te komen, zij het meestal structureel-vormelijk iets gesofisticeerder. De kunst bestaat er echter uit een vertolking van deze muziek helemaal niet ingewikkeld te laten klinken. Een koud kunstje voor Daishin Kashimoto, concertmeester van de Berliner Philharmoniker. Zijn aanpak, ook van de eerste sonate, is haast improvisatoir te noemen. Hij haalt het voedsel voor zijn vertolking duidelijk bij Le Sage, die zijn uitgeplozen pianopartij met minstens evenveel raffinement als zijn Oosterse collega tot klinken brengt. Een toucher dat noten en akkoorden uit het geheel kan doen oplichten, zonder overmatige aandacht te schenken aan de details: het is misschien wel de essentie van Le Sage’s meesterschap, waar internationaal van gesmuld wordt.
De bijna naïeve, kleurrijke eerste vioolsonate naast de mature, sterk doorvoelde tweede: het zijn eigenlijk hele werelden van verschil. Kashimoto kan ook in de tweede, nog emotioneler opgevatte sonate losbreken uit de partituur en tot een interpretatie komen die zoveel groter is dan bladmuziek uit een inmiddels vervlogen eeuw. Maakt dat het duo Le Sage-Kashimoto tot een ideale combinatie? Ja en nee. Ja om al bovenstaande redenen, nee omdat Kashimoto’s toon soms wat brille mist. De Japanse violist is iemand die nagenoeg perfect weet waar het met deze muziek precies naartoe moet, maar elk deel even glorieus laten schitteren, doet hij niet. Daarom zijn deze interpretaties natuurlijk niet minder intelligent of interessant. Maar deze worp naar de perfectie, die Le Sage telkens weer doet, ziet de pianist deze keer stranden. In de categorie van “bovengemiddeld goede opnames”, die een einde breien aan een in zijn totaliteit excellente Fauré-integrale.
