Charles Owen is een uitstekende Fauré-vertolker. Dat mocht eerder blijken uit zijn internationaal fel bejubelde opname met de 'Nocturnes', een avontuur dat de pianist nu verderzet door alle barcarolles onder de loep te nemen. Op zich misschien een vreemde missie, want zelden namen pianisten in het verleden op systematische wijze deze korte pianoliteratuur onder handen. Daarvoor zou ze misschien te onbeduidend kunnen lijken, of te triviaal. De muzikant die zich liever op de grote vorm stort, kan de dertien barcarolles zelfs als tweederangsmuziek afdoen. Toch is het een schromelijke misvatting dat deze pianowerken een mineure aflaat van Fauré's productie zouden zijn, want tenslotte betreft het fantasierijk geconcipieerde werken die de verbeelding van de toehoorder prikkelen, en tegelijk ook strelen. Een eerste belangrijke vraag zou kunnen zijn waar de vorm 'barcarolle' vandaan komt. Etymologisch hoort men natuurlijk de weerklank van het Italiaanse "barca", wat zoveel betekent als "boot". De liederen van de Italiaanse gondeliers dienden dan ook als vroegste inspiratiebron voor deze korte muzikale vorm, die een soort verderzetting zou worden van het wiegenlied, concreet vertaald naar het gegeven water. Toen Chopin de kiem voor dit soort schriftuur legde, had hij de deining van een gondel in gedachten. Eerder al had ook Mendelssohn reeds – binnen zijn beroemde cycli 'Lieder ohne Worte' – de kiem gezaaid door op de proppen te komen met Venetiaanse gondelliederen, die tot de mooiste werken van de hele productie behoren.
Met Charles Owen vond Avie Records een quasi ongeëvenaard vertolker voor deze dikwijls vergeten muziek van het onvolprezen genie Gabriel Fauré. Interpreten die er naar durven teruggrijpen, doen dit immers al te vaak als bisnummer, waarbij ze de affecten durven opblazen met als excuus de invloed van Chopin, die tevens al te gretig wordt gepathetiseerd in menig concertzaal. Owen is er echter niet de muzikant naar om de muziek meer gewicht te geven dan nodig. Hij interpreteert vanuit een breekbare natuurlijkheid, die Fauré als verteller naar boven laat komen. De korte barcarolles worden zo verhalen, gedichten waarbij zich in een opslag meerdere betekenislagen openbaren. Fauré beweegt zich hierbij meteen weg van de heldere lijnen in de korte pianolectuur die Chopin naliet: zeker de latere barcarolles zijn werken waarin Fauré zijn meer exploratieve stijl botviert en dus beduidend gewaagder voor de dag komt. Toch blijven zelfs de meest weemoedige stukken, zoals de door Wagner beïnvloedde tweede, licht en vrijblijvend: de luisteraar wordt nergens gedwongen tot groot sentiment. Dat is zeker voor een groot deel te danken aan Owen, die de muziek prachtig laat ademen, maar simultaan met een grote betrokkenheid en gevoeligheid musiceert. Hij stelt zich kwetsbaar op, zoekt naar verfijning, maar mijdt maniërisme. Op die manier speelt de Brit deze muziek op een oer-Franse manier; een zeer aangename verrassing komende van een muzikant die eerder al pianomuziek van Leos Janácek als een blok zuivere bevlogenheid op cd zette.
Dat pianisten als Charles Owen, die steeds meer naam en faam aan het vergaren zijn, deze muziek onder handen nemen in een gestructureerd opnamekader, betekent hopelijk dat er algeheel een opleving plaatsvindt voor de muziek van Fauré. Deze componist wordt immers al te vaak vergeten tussen de meesters van de vorige eeuwen, waar de Fransman eigenlijk mee kan concurreren. Zelfs het lichte extra werk dat deze cd bevat, met name '3 Romances sans paroles' (een vroege ode aan de muziek van Mendelssohn), zijn in de handen van een magiër als Owen een waar genot. Hoe uit de kleine vorm een Groot Verhaal gepuurd kan worden: 'The Complete Barcarolles' is een schitterende opname die pianoliefhebbers tot grote verwondering zal stemmen!
