Ergens op het kruispunt van jazz, folk, gipsy en swing – mét een flinke dosis ouderwetse theatraliteit – bevind zich Gabby Young met haar achtkoppige achtergrondband Other Animals (van percussie, over blazers, accordeon, toetsen tot banjo’s en ander snaargeweld). Deze onnatuurlijk roodharige Britse deerne was vanaf haar twaalfde actief in het operawezen, maar gaandeweg groeide ze meer richting de populaire muziekcultuur. Tien jaar later werd ze echter ernstig ziek, dreigde ze haar stem definitief te verliezen, herstelde evenwel en tijdens een verplichte bezinningsperiode besliste ze ten slotte om haar muziek verder te vervetten met een portie wereldmuziek. Deze uitgebreide mix resulteerde vanaf 2008 in verschillende nummers, die vervolgens in 2009 uitgroeiden tot het debuut ‘We’re All In This Together’. Omwille van de lovende kritieken – gevolgd door een indrukwekkende tour (Glastonbury e.d.) – moest dit in december 2010 opnieuw uitgebracht worden in een grotere oplage voor de rest van de wereld én met vier bonusnummers.
Als jazzy swingmuziek vat ‘We’re All In This Together’ aan (‘Umm’). Na wat heen en weer geloop tussen beide genres gaat het eerst nog over in zigeunerklanken, om uiteindelijk uit te monden in ingetogen jazz. Opgetogen jazz is vervolgens te horen tijdens ‘Ladies Of The Lake’ en het luchtige, van erg aanstekelijk swingjazz voorziene ‘Ones That Got Away’.
Wanneer het tempo vervolgens gedrukt wordt in het titelnummer, gaat de band op basis van aardig wat melancholische dramatiek hetzelfde pad op van The Irrepressibles, een zielsverwante band waarmee ze samen toerden. Dit herhalen ze vervolgens in ‘Whose House’, niet het sterkste nummer van het album, maar wel met de uitgelezen setting om Youngs stem te etaleren.
Een sprookjesachtig universum wordt binnengetreden in het mooie, narratieve ‘Lipsink’, alwaar ook een ferme jazzzijde in te onderkennen valt. Iets minder jazz, des te meer sprookjesachtig en gipsy wordt het in het van héérlijk naakte percussie voorziene ‘Ask You A Question’.
Richting het einde van ‘We’re All In This Together’ komt tot slot diepgravende jazz meer op de voorgrond (‘Sour’, ‘Maybe’). Was Young er nu in geslaagd om onder hun tragische muziek even treffende als pijnlijke teksten te pennen, dan was dit een innemend hoogtepunt geweest. Waar deze diepgang – mogelijk door haar eigen ervaringen – wél een treffende tekst vond, is tijdens ‘Too Young To Die’ (“But like the berries / that cling to the trees / I had to suffer / a very strong breeze / I’m fighting to stay here / and begging you please / Don’t stop me / Cos I’m too young to die”).
Tijdens de vier bonusnummers gaat Young met haar gevolg eerst grasduinen in de gipsycultuur (‘Snakebite’), om daarna even leentjebuur te spelen bij Nancy Sinatra (‘Mole’) en vervolgens uit te komen bij krachtige, haast brutale en zelfzekere divajazz (‘Down’). Met het uiterst ingetogen ‘Button’ valt ten slotte het doek als ware het een innemend slaapliedje.
Dat het mogelijk is voor een klassiek geschoolde artieste om zich in deze moderne wereld via een mix van traditionele genres te manifesteren, wordt door Gabby Young en haar gespuis bewezen op hun debuut ‘We’re All In This Together’. Dat ze echter geen foutloos parcours aflegde, mag niet onder stoelen of banken worden gestoken. Wel moet benadrukt worden dat de weinige, minder sterke composities goed gemaakt worden door haar uitmuntende zang en dat de soms matig vernuftige tekstuele prestaties worden opgevangen door een héérlijke sfeerschepping.
