G3, dat zijn Joe Satriani, Steve Vai en Yngwie Malmsteen. Samen zijn zij de drie koningen van de AOR (Adult Orientated Rock), een genre dat in Amerika nog steeds zalen doet vol lopen met uitgebluste veertigers die het hardrocktijdperk graag terug zien opleven. 'Rockin' In The Free World' is het verslag van een concert in Kansas City eind 2003. De muziek varieert van tenenkrullende heavy metal clichés tot virtuoze hardrock die kan concurreren met het beste uit het genre.
Vai, Malmsteen en Satriani, dat is de heilige drievuldigheid in de snarenwereld en ze horen zeker bij de beste muzikanten ter wereld. Maar de drie heren torsen ook een serie jeugdzonden p hun schouders die de meeste rockliefhebbers koude rillingen zullen bezorgen. Mid jaren tachtig kon men de drie geföhnde gitaristen wel ergens in een rockstadion aantreffen, wijdbeens in het leer gesnoerd, terwijl ze een fraai staaltje vingerwerk ten berde brachten waar de hitparade geen boodschap aan had. De oude vossen verloren ondertussen hun borstharen, maar dus niet hun streken; 'Rockin In The Free World' levert daarvoor voldoende bewijsmateriaal. Deze dubbelaar is netjes opgedeeld in vier stukken: eerst mag elk gitaarwonder afzonderlijk de fretten beroeren en daarna, op CD nummer is er een lange jamsessie waarin nummers van Jimi Hendrix en Neil Young de nek worden omgewrongen. Het is makkelijk om de anderhalf uur lange egotrip van de drie gitaristen in het belachelijke te trekken; voor de liefhebbers van bombastische hardrock en gitaarvakmanschap valt hier wel veel moois te rapen. Joe Satriani houdt zijn nummers compact binnen de vier minutengrens, maar de (instrumentale) songs kunnen meestal niet lang boeien. Met open mond en de luchtgitaar in aanslag kan er worden genoten van 's mans talent, maar een garantie op een tweede luisterbeurt biedt dit niet. Steve Vai is één van de weinige stervelingen die een gitaar met drie nekken bespeelt en dat zullen we geweten hebben. Lang uitgesponnen tracks waarin alle effectenpedaaltjes worden uitgeprobeerd doen de luisteraar naar adem happen, maar Vai's nummers zitten wel ingenieus in mekaar en dankzij gebruik van de synthesizer houdt men er de variatie in. 'Reaping' springt er direct uit door zijn catchy refrein, maar de verveling slaat ook hier toe na zes minuten snaren martelen. Op de allersnelste momenten kunnen onze drie helden zich meten met de huidige metalscène de spijkerharde rock neigt dan naar heavy metal, die steeds melodieus en toegankelijk blijft. Malmsteen spant de twee andere virtuozen naar de kroon door zijn composities 'suites' te noemen, maar zijn nummers zijn in vergelijking met de andere twee godenzonen makkelijker verteerbaar en doen bij momenten denken aan Metallica. In de finale van zijn set valt Yngwie echter genadeloos door de mand door ook nog eens een carrière als blueszanger te ambiëren. Hij is ook niet te beroerd om zijn voorbeelden Mozart, Leonardo Da Vinci en Händel te bedanken in het bijhorende boekje, wat zijn muziek er niet minder potsierlijker op maakt. Minder grappig is de grootse finale: Vai en co. lijken een parodie van zichzelf te zijn geworden en helpen 'Rockin' In The Free World' van Neil Young naar de eeuwige jachtvelden.
Melodieuze en symfonische hardrock lijkt een uitgestorven genre, maar niet als het aan de Steve Vai, Yngwie Malmsteen en Joe Satriani ligt. Zij houden de traditie in ere met lange gitaarsolo's en bombastische arrangementen, die slechts bij momenten fijne muziek oplevert. De echte fans hebben hier wel een stevige kluif aan; anderhalf uur virtuoos gitaarspel zonder ooit een steek te laten vallen en het geheel steekt bij momenten zelfs Metallica naar de kroon.
Meer over G3
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
