Fusspils 11 is een nevenproject van Funker Vogt en Ravenous, twee groepen uit de Duitse industrial-scene. Na hun debuut 'Gib ihr einen Namen' uit 1998 is er nu 'Elektro-Polizei (Alarm für Fusspils 11!)'. Op dit tweede album combineert Fusspils 11 de zware technobeats en eenvoudige synthesizermelodieën van hun debuut met electro-ballads en teksten die vaak aan Duitse schlagers ontleend zijn. Het resultaat klinkt vooral grappig – al is het maar de vraag of dat de bedoeling was.
De nummers op 'Elektro-Polizei' zijn grofweg in twee categorieën onder te brengen: agressieve technostampers met een stevige industrialsound en electro-covers van Duitse evergreens. Fusspils wisselt de twee goed af, wat voor variatie zorgt die vooral na de hardere nummers als 'Feieirt 11!' of 'Spielmacher' erg welkom is. Die afwisseling is echter een van de weinige positieve punten; de nummers op zich zijn vaak van zeer bedenkelijke kwaliteit. Zo zijn de harde songs bijna altijd volgens eenzelfde stramien opgebouwd: een dreigende intro, wat goedkope synthesizerbliepjes en een paar minuten pseudo-agressieve teksten (denk aan Rammstein) met daaronder vertraagde hardcorebeats en trancemelodieën. Na driekwart nummer volgt steevast een voorspelbare break. De agressie en chaos die van de snellere songs uitgaat (vooral in 'Spielmacher' en 'Seelenlos', twee nummers die wel heel sterk op elkaar lijken) klinkt ook iets te geforceerd en ongeloofwaardig. Verder zijn de melodieën kinderlijk eenvoudig, alsof iedereen met een degelijke synthesizer ze thuis zelf had kunnen maken. De tragere nummers, zoals 'So bist Du' of 'Für immer' delen die kinderlijke eenvoud in opbouw en melodie, maar combineren ze met schlagerteksten, wat voor een grappige noot zorgt. Maar de dramatische, pseudo-gothic stemmen zijn zo overdreven (en soms zo vals gezongen) dat de lol er al gauw af is. De trieste climax hiervan is 'Wo die wilden Rosen blühen' – jawel, een cover van Nick Cave & Kylie Minogues duet 'Where the Wild Roses Grow'. Opnieuw simplistische synthesizermelodieën, fake klokkengelui en pathetische baritonstem, het klinkt er allemaal nét iets te ver over om nog amusant te zijn.
Er zal misschien wel een markt zijn voor deze smeltkroes van industrial techno, simplistische tranceklanken en pathetische teksten, maar echt overtuigend klinkt het allemaal niet. Als de vraag: "Dit kán toch niet serieus bedoeld zijn?" constant door je hoofd spookt tijdens het beluisteren, is dat geen goed teken. Laat ons hopen dat Fusspils 11 zich tijdens de opnames van 'Elektro-Polizei' goed geamuseerd heeft; dan heeft toch nog iemand er plezier aan beleefd.
Meer over Fusspils 11
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
