Commercieel gezien is het in Amerika niet bijster interessant om als groepsnaam 'Fuck' te kiezen. Tenminste niet als je nog ooit plannen hebt om in supermarkten verkocht te worden of als je vindt dat 'parental advisory'-stickers je hoes verknallen. Dat deze jongens uit San Francisco dat wél hebben gedaan, zegt dan ook iets over het compromisloze karakter van hun muziek. Voor 'Those are not my Bongos', inmiddels al hun zesde plaat, trokken ze naar Italië en namen in ware lofi stijl het album op in de garage van een bevriende muzikant.
Openingsnummer 'Motherfuckeroos' is een mooie illustratie van de bovenvermelde compromisloosheid. Het begint met harp en de zin "Does the penis offend you?" en gaat vervolgens over in een korte piano ballade, om te eindigen met koorgezang – en dat alles in minder dan twee minuten. Dit soort humor en zelfrelativering komt ook terug in een nummer als 'Jazz Idiodyssey', waarin Fuck spot met de doelloosheid en arrogantie van sommige jazzgroepen. Het probleem is echter dat dergelijke nummers wel leuk en grappig zijn, maar dat ze ook het ritme uit de cd halen zodat de plaat maar moeilijk op gang komt. Pas vanaf het vijfde nummer laat Fuck zien dat ze meer in hun mars hebben dan gimmicks. Op nummers als 'Her Plastic Acupuncture Foot' en 'Hulk Baby' begeleiden een akoestische gitaar en eenvoudig drumwerk de warme fluisterstem van Timmy Prudhomme, dat sterk aan het stemgeluid van Sparklehorse doet denken. Het geheel klinkt nostalgisch en gevoelig zonder in puberemoties te vervallen. Daartoe dragen ook de teksten van Prudhomme bij, die qua originaliteit en inventieve rijm het singer/songwritergenre overstijgen. "Presumed innocent / plausibly benevolent. / If dreaming makes you a schemer / can you make me a believer?" Uitermate aangrijpend en ongetwijfeld één van de hoogtepunten van de cd is het trage 'A Conversation', sobere singer/songwriter in de stijl van Songs: Ohia met een prachtige contrabassolo in de laatste strofes.
Maar Fuck laat ook een andere kant van zichzelf zien. Zo is 'Hideout' met zijn licht overstuurde gitaren en vervormde stem catchy garagerock die niet zou misstaan op een album van The Strokes. 'A Vow' en 'Table' zijn dan weer up-tempo indiepoprock à la Pavement die na één luisterbeurt al olijk mee gefloten kunnen worden. Zodoende is 'Those are not my Bongos' een gevarieerde plaat geworden die ondanks de verschillen toch als een geheel klinkt en niet louter als een verzameling ideeën. Binnen het genre is dit album dus zeker een aanrader, waarvan we de moeilijke start graag vergeven.
Meer over Fuck
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
