De debuutplaat van Frost ('Cursed Again') was meteen een schot in de roos. De glorieuze terugkeer van de ouderwetse black metal of necro kreeg een forse duw in de rug. De verantwoordelijke artiest was Irrumator, oftewel Mick Kenney, een Brit die een woord als 'underground' op zijn lijf geschreven heeft staan. 'Cursed Again' was uitermate rauw en eerlijk en bevatte geen enkele franje. Bovendien wist Kenney alles zelf in te spelen en dus complete controle te houden. Enkel voor de zang schakelde hij een paar kompanen in.
Nu is er nauwelijks een jaar later 'Talking to God', de hoopvol verwachte opvolger van 'Cursed Again'. In de pers verschenen berichten als zou Frost nieuwe paden willen bewandelen en black metalfanaten hielden hun adem in. Om die maar meteen gerust te stellen: ja, er is een licht verschil te horen, maar de necro blijft volledig bewaard. Kenney is niet voor één gat te vangen en het is logisch dat de man steeds vooruit wil. Het grootste verschil zit hem in de productie, die nu meer uitgebalanceerd en minder scherp is. De rauwheid was de sterkte van de eerste plaat, maar de songs zijn deze keer beter en hebben duidelijk aan maturiteit gewonnen. Er werd dan ook veel meer tijd uitgetrokken om 'Talking to God' in het zilver te etsen. De repetitieve riffs en de bezwerende drumpartijen zijn volop van de partij en de angstaanjagende vocalen van The Fog en The Shid vormen ook deze keer een pluspunt voor Frost. De pure necrohymnen als 'Filthy Black Shit' of 'Two of a Kind' bewijzen dat dit een klasse heeft die slechts een paar andere bands ook bezitten. Zo kan Frost wedijveren met andere pure black metalbands als Carpathian Forest of Darkthrone. Maar toch is er een beetje een knijpend gevoel, want vooruitgang ten spijt had het debuut toch iets meer magie. Waarschijnlijk was het net die rauwheid, die scherpte, het gevoel dat de plaat op een enkele avond erdoor geramd werd. Die magie is een beetje zoek op 'Talking to God' en dat is jammer.
Enige kritiek ten spijt is Frost nog steeds bijzonder (on)smakelijk en een bijna perfecte necroband. Het is nu te hopen dat de band niet te veel gaat evolueren, want zo zou de geest verloren kunnen gaan. 'Talking to God' is griezelig, maar minder griezelig dan 'Cursed Again'. Dat stelt bitter weinig voor wanneer de geesten en fantomen door de woonkamer spoken en het ijs zich vastzet op de stereo-installatie. Dé soundtrack bij een avondje geesten oproepen.
Meer over Frost
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
