De sfeer en de trends van de jaren tachtig zijn duidelijk aan een nieuwe opmars bezig. Dat valt te merken in het modebeeld, maar evenzeer in de muziekwereld. De zogeheten foute orgeltjes en keyboards mogen weer volop, en soms lijkt het alsof de hele synthpop-beweging terug is van nooit weggeweest. In de duistere catacomben van de jaren tachtig broeide ook de elektro, en na jaren ondergedoken te zijn komt die nu weer sterk naar boven.
Front Line Assembly is sterk afgetekend elektro, dat valt nergens te ontkennen. Links en rechts valt wel een eenzaam gitaartje te bespeuren, maar dat wordt dan door zoveel samplers en vervormers gedraaid dat het nog nauwelijks als een gitaar te herkennen valt. Nochtans zijn die gitaren wel aanwezig; er is alleen een goed oor voor nodig om ze te ontdekken. De songs zijn op een basis van stevige beats geschoeid en bonken dat het een lieve lust is. Nochtans heeft Front Line Assembly een wat speciaal tintje, want echt vlot dansbaar is hun muziek niet. Geen mogelijkheid tot simpele pasjes, maar allicht wel een eenzaam schuifelen tijdens het nadenken over de duisternis van het bestaan. Vrolijk wordt een mens hier niet van, allesbehalve zelfs. Maar dat was wellicht de bedoeling. Techno en dance worden algemeen aanzien als het vrolijke kindje van elektro, en dat wordt hier ten volle bewezen. Het tempo op 'Civilization' ligt doorlopend vrij laag, maar zo wordt de weg vrijgemaakt voor het oproepen van een sfeer waarin allerlei kwellingen vrij spel krijgen. De songtitels zeggen vaak al genoeg: 'Psychosomatic', 'Maniacal', 'Dissident',... De solide beatbasis krijgt laag na laag over zich heen van beangstigende geluiden, alsof er een paar demonen boven op de speakers hun betoog aan het houden zijn. Door de waas van de nummers waart dan een ijselijke stem rond die meer vertelt dan zingt met een typerend, oer-Brits accent. 'Civilization' is vaak spookachtig, maar weet op een goede manier de aandacht geregeld te grijpen door een mens bij de keel vast te houden met een muzikaal scheermes.
Duidelijk geen muziek voor positivo's (tenzij iemand die mensen tot zelfmoord wil aanzetten), maar wel een trip door donkere krochten zonder hoop op verlossing. Er valt niet op te rekenen dat Front Line Assembly het handje van de luisteraar zal vasthouden. Eerder het tegenovergestelde valt te verwachten voor degenen die deze poort door wandelen.
Meer over Front Line Assembly
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
