Vijftien jaar heeft het geduurd vooraleer Tom Galley, de bezieler van Phenomena, een nieuw album op de markt bracht. Maar nu is Galley terug met 'Phychofantasy'. Dat Phenomena eerder het etiket van een project dan van een groep verdient, ligt aan de steeds wisselende bezetting onder coördinatie van Galley zelf. Op dit album worden de nummers ingezongen door niet minder dan zes zangers. Opvallendste namen: Glenn Hughes, bekend van Deep Purple en Tony Martin, de ex-zanger van Black Sabbath. Ook de volledige groepsnaam spreekt boekdelen: 'From Tom Galley the Creator of Psychomena'. Met 'Psychofantasty' heeft Galley de sound van Phenomena een beetje gemoderniseerd. De hoge, schreeuwerige gitaren van de heavy metalcultus uit de jaren '70 en '80 zijn grotendeels vervangen door de meer hedendaagse, zware gitaarriffs. De typische kapsels, lang haar en een froufrou en de heldere heavy metal zangstijl kon Galley blijkbaar toch niet afzweren.
Aan variatie geen gebrek. Sommige nummers zoals 'Touch My Life' grijpen met hun gillende gitaren, hun midtempo en karakteristieke hoge zang terug naar de hevige jaren '80. Toch is een absolute terugkeer in de tijd niet de bedoeling van Galley. Andere nummers kunnen voor voldoende variatie zorgen door meer pompende ritmes, blazende gitaren en melodieuze keyboards. Een goed voorbeeld hiervan is 'Killing for the Thrill'. Het nummer begint behoorlijk hard, met een duistere repetitieve gitaarlijn, een opzwepend ritme en scatvocalen, om dan even stil te vallen voor een rustig, zwevend refrein. Ook de ingewikkelde, imponerende gitaarsolo's van weleer worden op 'Psychofantasy' vrijwel achterwege gelaten. Ze zijn er wel, maar domineren de nummers nooit zo expliciet als vroeger. Dit geeft de plaat een meer zuivere, gestructureerde indruk. Toch blijft de link met de oude heavy metal nog heel duidelijk bewaard. Op heel het album wordt geen enkele keer gegrunt, iets wat toch een van de hoofdkenmerken van de moderne metal geworden is. Helaas resulteerde dit ook in een gebrek aan echt boeiende momenten. De muziek blijft simpel, maar door de link met de oude roots blijft het tevergeefs wachten op doorgedreven gitaarconflicten, alles verslindende solo's en andere muzikale hoogstandjes.
Galley lijkt met zijn nieuwe geesteskind geprobeerd te hebben een brug te slaan tussen de muziek van de oude heavy metalgoden als Ozzy Osbourne of Guns N' Roses en de meer simplistische, duistere metal van nu. Jammer genoeg heeft hij geen van de twee stromingen doorgedreven op het album, waardoor het ergens tussenin blijft zweven zonder echt voet aan de grond te krijgen of een eigen identiteit te ontwikkelen.
Meer over From Tom Galley the Creator of Phenomena
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
