Echt dankbaar is het natuurlijk niet: jong broertje zijn van een muzikant die graag met de eer gaat lopen en daardoor in een gezamenlijk project wat in de schaduw blijven staan. Het klinkt een beetje als een Oasis of Orbital-verhaal, met dit verschil dat Paul en Fritz Kalkbrenner na hun gemeenschappelijk blitz-succes met topsingle ‘Sky and Sand’ nog steeds twee handen op een buik zijn. Toch blijft Fritz ook zijn eigen weg uitstippelen en komt hij met ‘Ways over Water’ met een derde soloplaat op de proppen.
Dat solo-element is wel erg letterlijk te nemen. De jongste Kalkbrenner heeft op deze plaat –uitgebracht op zijn eigen label- immers niet enkel alle productietechnische touwtjes in handen, maar speelt zelf ook instrumentale partijen in en neemt zelfs plaats achter de microfoon. Dat zorgt voor een specifieke eigenheid.
Beide broers zitten aan de top van de Berlijnse deephousescene, en dat is goed te merken. Een mooie combinatie van uitgezuiverde beats, diep gravende, wat sombere tonen en subtiele sfeereffecten zorgt vaak voor een prima basis, die verder wordt uitgewerkt in songs met evolutie en verfijnde hoogtepunten. Dit album is dan ook een evenwichtige houseplaat met zowel stevige dansvloervullers als poppy songs, zowel instrumentale parels als gezongen liedjes, zowel funky bijdragen als drogere stampers. De technische bagage die samen met grote broer is opgebouwd, is vanzelfsprekend van topniveau. Het thema van drie synthesizernoten die de bonkbeats in ’Pitch Perfect’ opvullen, is kinderlijk eenvoudig. Maar de manier waarop die tonen wegdraaien en gestaag aanzwellen tot een benevelende dancetrack (zowel in diepe baslagen als in hoge sferen), is ronduit geniaal. Dit is deephouse op zijn best: verslavend en verrijkend. Ook in ‘The Sun’ zorgt hij voor een mooi opgroeiend muzikaal verhaal, dat cirkelt rond de ene zin “The sun ain’t goin’ down no more”. Een heerlijk loom kader met donker uitwaaiende tonen en zelfs voorzichtige, tropische trompetjes zorgen voor pure cocktail ambiance, maar dan in jetsetkringen.
Spijtig genoeg legt dit nummer ook een groot mankement van deze plaat bloot: Fritz is geen begenadigd zanger of liedjesschrijver. Slappe Engelse teksten, een foute uitspraak en een weinig aantrekkelijke stem die in ‘Heart of the City’ zelfs even de melodie niet aankan, vervuilen dit album. Het eindeloos herhalen van de songtitel in ‘One of these Days’ lijkt een nogal krampachtig streven naar hitnoteringen – extra verzwaard door vele “yeah yeah” en “oooh oooh”-kreten. Naar het einde van ‘Ways over Water’ toe lijkt Fritz Kalkbrenner zijn fout in te zien. Met een lang doezelend, onderhuids pompend ‘Every Day’ zorgt de producer voor een afsluiter van formaat, die alle kritiek opnieuw de mond snoert.
Fritz Kalkbrenner moet zich na zijn derde muzikaal kindje even gaan bezinnen, dat is duidelijk. Het contrast tussen ijzersterke deephousesongs en wat platvloerse, commercieel ruikende gezongen dancehitjes is op dit album echt groot. Knip uit de dertien tracks vier tenenkrullende momenten weg en er blijft een knaller van een plaat over.
