Freiband ofte Frans de Waard heeft al een indrukwekkend oeuvre bij elkaar geproduceerd, maar wat hij op zijn derde langspeler is toch wel ondermaats. 'Leise' is op een anekdotische manier ontstaan. De Waards drie jaar oude dochter vroeg aan haar papa of ze ook eens met al zijn instrumenten mocht spelen, namelijk lakens, papier, stokken, plastiek en andere rommel. Papa de Waard zegt 'ja' en neemt al die geluidsexperimenten zorgvuldig op. Twee jaar later zit de Waard op de luchthaven van Boston vast door de sneeuw en herwerkt hij deze geluiden om ze nadien op het vliegtuig op schrijf te branden. De anekdote is leuk om te horen, 'Leise' is dat niet. Het album is uitgebracht op Crónica, dus dat betekent veel geluidsexperiment, weinig muziek.
En ook bij deze 'Leise' is dat het geval. Opener 'Knispers' begint met een baby die iets onverstaanbaars brult en zich dan op zijn plastic eendje smijt. Freiband sampled dat piepende geluid een minuut lang om er dan zachtjes een donker ruisgeluid onder de stoppen. Op het einde van de track neemt de ruis helemaal over en gidst het de luisteraar zo naar de volgende track, 'Bij'. De ruis begint nu te trillen en Freiband brengt variaties in de hoogte en geluidssterkte aan. Hierdoor worden de klanken veel interessanter. Zeker wanneer de Waard na drie minuten nog een vervormd krekelgeluid toevoegt, schept hij de mogelijkheid dat er mooie dingen kunnen gebeuren.
Die mooie dingen gebeuren ook, maar allemaal te langzaam en te monotoon. Ook bij 'Krassen' en 'Paarden' gebruikt hij min of meer hetzelfde procédé: een vervorming van een concreet geluid (het zetten van krassen of briesende paarden) waar hij dan mee aan het experimenteren gaat door er ruis of onritmisch getik aan toe te voegen. Bij 'Kraan' valt het concrete geluid weg en is het basisgeluid stilte waar hij een portie geruis over giet. In 'Vuur' doet hij met een duister gekraak een knisperend haardvuur na. Daarboven legt de Waard het geluid van een verstoorde ademhaling dat na enkele minuten ontaardt in een nerveus stuiterende klanken. Op dat moment is Freiband het dichtst bij het maken van muziek op dit album: hij probeert niet langer geluiden na toe bootsen of simpelweg te hervormen, maar gebruikt die klanken om iets nieuws te maken. 'Rammel' is nog zo een track die het geluidsexperiment even durft te verlaten en de verschillende geluidselementen tot een nieuw geluid worden gesmeed.
Helaas, in 'Daisee' zoekt de Waard zijn redding in weinig verrassende soundscapes. Het verstoorde, metronomische gekraak dat hij in de soundscape inweeft, kan daar geen verandering inbrengen. 'De Kabale Brug' voert dochter de Waard weer op die het album met toe toet / toe toe toe toet mag afsluiten.
Freiband doet op 'Leise' leuke zaken met geluid, maar ze zijn nauwelijks volwaardige muziek te noemen. Slechts sporadisch kunnen de geluidsexperimenten boeien, maar op de keper is het allemaal weinig inspiratieloos. Geruis, stiltes, onritmisch getik,... het geeft een beetje een déjà entendu -gevoel waar niemand wat mee is. Misschien is het nog een leuke soundtrack voor een spookkot op de kermis?
Meer over Freiband
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
