2010 is Chopin-jaar, dat is na een toevloed van cd's met pianomuziek van de Poolse componist wel duidelijk. Daarom net is het verfrissend om een cd te horen met andere muziek van Chopin, namelijk diens niet erg omvangrijke kamermuziekrepertoire. Drie werken staan op deze cd waarin de cello een belangrijke rol speelt. Het pianotrio en het 'Grand Duo Concertant' zijn relatief vroege werken terwijl de cellosonate tot Chopins laatste composities behoort. Ze tonen Chopin van een vaak bedachtzame, dramatische kant die meer de richting van de Duitse romantiek opgaat dan in de bekendere pianoconcerti en solopianowerken. Solist van dienst is de jonge Deense cellist Andreas Brantelid die hier bijgestaan wordt door pianiste Marianna Shirinyan en violiste Vilde Frang.
Kwalitatief gezien staan de cellosonate en het pianotrio toch wel ietsje boven het 'Grand Duo Concertant' dat wat meer op salonmuziek lijkt. Chopin baseerde het op thema's uit Meyerbeers opera 'Robert le Diable' en hoewel het werkje aan cello en vooral piano de gelegenheid beidt om virtuoos uit de hoek te komen, blijft het niet zoveel meer te zijn dan een gelegenheidscompositie. Het is niet te vergelijken met bijvoorbeeld het trio dat niet zelden echo's van Schumanns muziek laat horen. De tragische toon van het eerste deel daaruit met zijn turbulente karakter lijkt ver verwijderd van de elegante verfijning van Chopins pianomuziek. De piano staat uiteraard centraal in deze werken, zelfs in de cellosonate waar de cello Chopins lange melodische lijnen voor haar rekening neemt maar de piano die typisch verfijnde, vluchtige versieringen en omspelingen tevoorschijn tovert. Pianiste Marianna Shirinyan bezit de juiste gewichtsloze aanslag voor dit soort van muziek en legt aardig wat vuur in de dansbare, Poolse finales van het trio en de sonate.
Brantelid is zonder twijfel een schitterende cellist en hij blaast deze muziek leven in, in elke maat en elke noot. Erg mooi is de manier waarop hij zijn laagste snaren warm en expressief kan doen klinken of de manier waarop hij in het pianotrio perfect weet wanneer hij op de voorgrond moet treden en wanneer hij ruimte moet laten voor viool en piano. De manier waarop hij erin slaagt deze muziek slank en zo opvallend natuurlijk te brengen, doen hem weinig cellisten na. Chopins kamermuziek mag dan wel de piano nog steeds centraal zetten (vooral de viool speelt in het trio een opvallend ondergeschikte rol - wat daarmee niets negatiefs zegt over violiste Vilde Frangs verzorgde bijdrage) maar de cello zorgt voor diepgang en introspectie in deze werken. Bij een knappe uitvoering ervan als deze wordt al snel duidelijk waarom een ogenschijnlijk zo verschillende componist als Robert Schumann Chopins toch een diep respect voor Chopins muziek opbracht.
Meer over Frédéric Chopin
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
