Van een pianist die al jaren meegaat, mag je eigenlijk niet meer verwachten dat hij nog beter wordt, dan hij al is. Maar als dat wel zo blijkt te zijn, is dat heugelijk nieuws. Op de eerste studioplaat van het trio van Fred Hersch in bijna vijftien jaar, lijkt dit wonder zich te hebben voltrokken. De man van wie in het verleden al werd gedacht dat hij technisch bijna perfect speelde, laat op 'Night & The Music' horen dat het nog beter kan. En er is meer: Hersch heeft doorgaans namelijk de neiging om hier en daar wat al te romantisch en zoetsappig te worden, maar deze cd heeft pit.
Verwacht van Hersch geen grote gebaren, verwacht ook geen muzikale statements van de man. Hersch is het type pianist dat genoeg heeft aan de sprankelende klank van de botsing van een houten hamertje op een metalen snaar. Wat dat betreft is hij misschien eerder een leerling van de ingetogen Bill Evans dan van de bijna filosofische Thelonious Monk. En toch beschouwt Hersch zichzelf eerder als een nakomeling van deze laatste grote pianist. Er gaat bijna geen optreden en geen album voorbij zonder dat Hersch zich aan één of twee uitvoeringen van Monk-composities waagt. Het is vooral de harmonische rijkdom van die composities die Hersch daarin aantrekt. Complexe klankstructuren die open bloeien tot iets, ja tot wat? Iets heel moois in het geval van Hersch. En het woord mooi is hier eigenlijk niet eens in de positieve betekenis bedoeld. Monk zocht namelijk naar de grenzen van de harmonie, naar die plekken in de muziek waar de schoonheid begint te wringen en er iets tegendraads ontstaat. Hersch weet dat. Hersch waardeert dat ook, maar als hij een stuk onder handen neemt dan ontstaat er iets dat nergens wringt, maar in tegendeel als een briljant bereide amuse naar binnenglijdt. Zo vergaat het ook op deze plaat de twee Monk bewerkingen. Als je kwaadaardig zou zijn, zou je zelfs kunnen zeggen dat bijvoorbeeld 'Boo Boo's Birthday' in Hersch' handen een soort muzak wordt: technisch onberispelijk uitgevoerde elevator music. Gelukkig zijn we dat niet, kwaadaardig, en moeten we toegeven dat Hersch zich niet laat dicteren door grootheden uit het verleden en zijn eigen gang gaat.
Bovendien valt het op dat 'Night & The Music' op een ander vlak een bijna tegengestelde verrassing in zich draagt. Hersch is naast een uitzonderlijke pianist altijd al een meer dan behoorlijke componist geweest. Maar zijn eigen songs leden in versterkte mate aan de romantische aanpak die Hersch nu eenmaal eigen is. En dat is hier helemaal anders. De drie eigen composities die op deze cd staan en 'Rythm Spirit' in het bijzonder zijn zeer uitdagende nummers. 'Rhythm Spirit' is zelfs het type deuntje dat dagen lang in je hoofd blijft zitten. Veel is op deze cd ook te danken aan de ritmesectie bestaande uit Drew Gress en Nasheet Waits, die al jaren met Hersch spelen. Samen moeten zij zowat de meest uitdagende en vernieuwende ritmesectie zijn, die er op dit moment te vinden is. Hun bijzonder snelle, soms bijna hypnotiserende spel geeft zelfs de wat vlakke nummers die deze plaat ook herbergt, net wat meer body en diepte. Daardoor is het zelfs voor iemand die heel erg zijn best doet om kritisch te zijn over 'Night & The Music' bijna onmogelijk om een echt zwak punt te vinden.
Meer over Fred Hersch Trio
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
