Fred Hersch geldt als een van de meest vooraanstaande lyrici van de piano. Zijn soloconcerten zijn intieme momenten waarin verrukkelijk esthetiek wordt bezongen. Hersch roept een tedere imaginaire wereld op waarin plaats is voor ongegeneerde nostalgie en delicate weemoed. Het was dus hoog tijd om een live-document van 's mans gave uit te brengen. Hersch leidt de plaat in door te benadrukken dat de plaat "unintentional" is: het optreden in het Amsterdamse Bimhuis werd zonder zijn medeweten vastgelegd. De pianist had een spiksplinternieuwe Steinway vleugelpiano en een aandachtig publiek tot zijn beschikking en beleefde toevallig één van die magische avonden waarop alles lukt. Het resultaat is dan ook van een extreem hoge kwaliteit en Hersch bevestigt dat zo een "un-self-consciousness" moeilijk te bereiken valt in de studio. Deze live-plaat is een perfecte synopsis van Hersch' artistieke visie: een voortdurende vooruitgang die gedreven wordt door een subtiele opbouw, volledig gesteund door zijn onuitputtelijke dorst naar uitwaaierende melodieën.
Hersch' briljante techniek en doorvoelde aanslag evoceren het ontwaken van een meesje. De pianist blinkt uit in het breien van een elegant klanklandschap waarin stemmen tegen mekaar opkwetteren: nu eens dartel en vol liefde, dan weer gemoedsvol. De intrinsieke schoonheid van de contrapunt is breekbaar en doordacht: elke noot komt wanneer hij moet komen en als die dan in functie van het sonore beeld herhaald moet worden, dan moet dat maar. De virtuoos is niet te vinden voor hocus-pocus en krommenbochtenwerk, maar houdt gestructureerd de melodie vast. Zelfs in de Monk-klassieker 'Evidence'- op zich toch een hoekig en bokkig werk - werpt hij zich passioneel op de melodie en maakt hij het nummer tot een sentimentele verkenning van de lyriek zonder het oorspronkelijke karakter te negeren. Hersch begint vrij hoekig aan het thema, maar schuwt te opvallende dissonanten. Al snel wordt de melodie uitgebreid tot lange, zwierige zinnen vol fijnbesnaarde frases en wulpse ritmes die door donkere bassen worden ondersteund. Sporadisch weeft Hersch er een lage walking bass door. Zijn fenomenale techniek spettert, maar nooit te veel. Daardoor stoort het minder dat Hersch' interpretatie een beetje het gewaagde en gedurfde van de anarchist Monk mist.
Hersch weet als geen ander hoe hij een piano moet aanslaan. 'O Grande Amor', van Jobim, laat hij vertrekken met een fluweelzachte tweeklank dat in een meditatief motiefje herhaald wordt gegoten. Hersch combineert die strelende klank met scherpe, haast agressieve aanslagen van een zelfde hoge noot. Wat volgt is een prachtige arcadische sonate waarin Hersch de verschillende stemmen met veel zweverig pedaalwerk in elkaar weeft tot een private, vredige droomwereld. Kleine versierinkjes, plotse dissonanten en extra kleuren springen voorzichtig door de voortkabbelende muziek zonder deze te onderbreken. De lange, dalende rechterhandmelodie vormt in zijn wazigheid een perfect contrast met het scherpe, dreigende begin van 'The Peacocks'. Onheilspellende dissonanten en onrustige trippelende hoge nootjes bedreigen de rust van het concert. Zware basnoten en hoge, venijnige tonen worden afgewisseld met impressionistische akkoorden waarop Hersch het naar een dramatisch hoogtepunt met snelle linkerhandmotiefjes drijft. Dit moet zowat de enige moment in het optreden zijn dat Hersch met een opvallend dynamiekverschil zijn nummer opbouwt. Lang duurt dit niet, want al snel verzinkt de man in een diep dal van nostalgische melodieën: de intrieste akkoorden krijgen hun klaagzang toebedeeld en ook de hoge zingen noten een eigen verhaal waarin verstilde melancholie centraal staat.
De idyllische figuren, dromerige akkoorden en broze melodieën van lyricus Fred Hersch klinken op deze adembenemende plaat zo intens en doorleefd dat ze de mens Fred Hersch wel oprecht moeten belichamen. De plaat beslaat een tijdloos uur pastorale jazz die in zijn subtiele schoonheid en pure eerlijkheid een zinderende auditieve gloed teweegbrengt. 'Live at Bimhuis' is een pianodocument om te koesteren.
Meer over Fred Hersch
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
