De gezamenlijke muzikale geschiedenis van drummer Hamid Drake en saxofonist Fred Anderson gaat al terug tot 1974. Drake leerde als jonge snaak de knepen van het vak bij de 25 jaar oudere Anderson. Een van hun eerste gedocumenteerde samenwerkingen, die bovendien nog vlot verkrijgbaar is, is Andersons ' The Milwaukee Tapes Vol. 1' uit 1980 (heruitgebracht op Atavistic). Is die liveopname een sublieme, energieke kick in the guts, dan tonen de heren zich, in gezelschap van enkele prima muzikanten, nu van hun meer bezadigde zijde.
Opener 'Planet E' blinkt uit door de perfect gesmeerde ritmetandem van contrabas en drums en de zuivere staccato gitaarsolo van Jeff Parker. Verbluffend hoe gemakkelijk Drake met veel soepelheid het ontspannen ritme onderhoudt met wat roffels links en rechts, enkele subtiele cimbaalaccenten en van tijd tot tijd wat welgeplaatste tegenslagen. Het zomerse 'Strut Time' drijft op een gezapig mid-tempo ritme en bezit een mooie bluesy touch door het stemmige, sobere cellospel van Harrison Bankhead dat mee het ritme ondersteunt. Daarna neemt het album qua stijl een behoorlijke bocht en sluipen elementen van wereldmuziek de composities binnen. 'For Brother Thompson' is een heel melancholische en bloedmooie ode aan de in 2006 overleden trompettist Malachi Thompson. Een subtiele drone van gewrijf over een cimbaal en een sobere piano begeleiden Drakes' prachtige Arabische zang en creëren een weemoedige sfeer. Wanneer drums en sax invallen en de piano enkele stevige akkoorden aanslaat, weerklinkt het spirituele dat bijvoorbeeld ook het latere werk van John Coltrane zo kenmerkt. Vooral Anderson imponeert met zijn emotioneel geladen saxofoonspel. Op de titeltrack verruilt Josh Abrams zijn contrabas voor de guimbri, een soort van Marokkaanse luit, en verzorgt Drake het ritme met frame drums. Op dit tribale ritme zorgen Parker, Bankhead en Anderson voor bedwelmende solo's. De meditatieve coda 'Sakti/Shiva' bouwt op hetzelfde elan verder. Het rustige ritme van guimbri en exotische percussie biedt uitgebreide soleerruimte aan Fred Anderson. Anderson is misschien niet de technisch meest onderlegde saxofonist en hij blaast niet de moeilijkste of meest originele saxofoonsolo's, maar hij bezit een zeer mooie doorleefde, warme klank en zijn frasering is perfect. De variaties die hij telkens weet te bedenken op een ingezet thema klinken alsof een andere keuze een minder bevredigend resultaat zou hebben opgeleverd, en daarin onderscheidt hij zich van het grote peloton jazzsaxofonisten.
'From the River to the Ocean' is een heel toegankelijke plaat met enkele uitgesproken injecties uit de wereldmuziek en moet ongetwijfeld een breed publiek kunnen aanspreken. Het is dan ook een perfecte introductieplaat om niet-ingewijden het ruime sop van de jazz in te trekken. De aankoop van deze schijf is trouwens snel terugverdiend: met de warmte die deze plaat uitstraalt kan de thermostaat gerust een graadje lager.
Meer over Fred Anderson & Hamid Drake
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
