Het Belgische blues-collectief Fred and the Healers is ondertussen al tien jaar bezig en brengt met 'Red' zijn vierde album uit. Niet alleen de crew is veranderd (sinds vorig jaar zit Bruno Castelluci aan de drums) ook de klank is wat bijgeschaafd: er zijn meer rockinvloeden in de blues gekropen.
Ondanks de verandering is 'Red' nogal kleurloos geworden. De meeste composities zijn behoorlijk en ook de teksten mogen er zijn, maar met de klassieke drum-bas-gitaar-bezetting gebeurt er net iets te weinig en zijn er te weinig songs die dat tikkeltje extra bieden. Daardoor speelt 'Red' zich vooral op de achtergrond af. De afwisseling tussen intiemere en meer rockende nummers ten spijt, weet het album op geen enkele moment de aandacht echt naar zich toe te trekken.
In songs als 'Red Gunhand' is vooral de donkere atmosfeer belangrijk. De rustige drum-bas begeleiding zorgt daar voor de perfecte achtergrond waar Fred Lani's gitaar af en toe klagelijk komt doorsnijden. Ook in 'Extreme Dance' moeten de gitaarakkoorden en lichte tikken op de cimbalen vooral het juiste bed vormen om de zang in uit te spreiden. In de helft duikt er echter een meer rockend stuk op en daar weten de heren minder goed raad mee. Een beetje swingend, afgewisseld met een leuke gitaarsolo, lukt echter wel in 'Almost Blind'. Met 'So Good' wordt er dan weer licht gelonkt naar de singersongwriter-kant, al blijven de nodige snijdende gitaaraanslagen wel aanwezig uiteraard.
Maar zoals reeds gezegd is dit nooit helemaal overtuigend. Alleen in 'The Last Song' wordt het tikkeltje extra wel gevonden. De begeleiding heeft net genoeg beweging om instemmend hoofdgeschud toe te laten en toch de uitstekende tekst de nodige ruimte te geven. Dit maakt het tot het hoogtepunt van dit aangename, maar iets te introverte album.
Meer over Fred and the Healers
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
