Obscure opnames uit de beginperiode van een bekende band spreken vaak tot de verbeelding. Sommige tonen diepgeworteld talent dat al vroeg tot uiting kwam, andere laten schijnbaar doordeweekse muzikanten horen wier muzikale kwaliteiten een langere incubatietijd nodig hadden. Het titelloze en enige album van Freckleface, een blueskwartet met Arno Hintjens en Paul Couter van wat later TC Matic zou worden, behoort tot de tweede categorie. De groep was zo teleurgesteld met het resultaat dat enkele weken na de release besloten werd om ermee te stoppen. De vraag rijst dus naar het waarom van deze heruitgave.
De waarde als historisch artefact, zo blijkt, want de muziek zelf laat vaak te wensen over. Freckleface bedient de luisteraar namelijk vijf nummers lang van dertien-in-een-dozijn blues met een ritmesectie die harder rammelt dan een afgedankte aanhangwagen. De opener ‘If We’, een doelloze jam van maar liefst dertien minuten lang, is al geen goed voorteken. Waar de band broeierig wil musiceren, klinkt hij ontstellend tam; wanneer hij het tempo opschroeft, is de uitkomst eerder slordig dan dwingend. Die slordigheid valt ook te bespeuren in ‘Mary’, een halfslachtige pastiche op Muddy Waters met drums die zo houterig bespeeld worden dat zelfs een eenvoudige shuffle beat van al zijn swing wordt ontdaan.
De zang biedt spijtig genoeg geen uitweg uit deze muzikale malaise. Bassist Paul Vandecasteele, die drie van de vijf nummers voor zijn rekening neemt, lijkt er zich bij momenten nog aardig vanaf te maken, maar zijn vocalen worden al te vaak gekenmerkt door krampachtige dynamiek en een geforceerd stemtimbre. De resterende twee nummers worden toevertrouwd aan een schaamteloos over the top zingende Arno Hintjens. Geen idee wat hij wilde bereiken met zijn versie van ‘Trouble in Mind’, maar zangers als Sam Cooke en Nina Simone hadden alleszins geen irritant geveinsd accent nodig om deze blues standard pakkend te brengen. Ook ‘Hold My Hand’ lijkt meer op een blues-parodie tijdens een uit de hand gelopen repetitie dan een ernstige poging tot een opname.
Vallen er toch enige lichtpuntjes te bespeuren? Jazeker: het gitaarspel van Paul Couter is uiterst soepel, melodieus en genuanceerd, en ook het harmonicaspel van Arno valt meer dan solide te noemen. Uiteindelijk kan dat ‘Freckleface’ echter niet redden van zijn sombere lot als mager doorslagje van een muziekstijl die het viertal nog niet overtuigend beheerst.
