Stelt u zich even volgende situatie voor in het Wenen van begin 19e eeuw: tegen de achtergrond van belangrijke politieke conferenties waarin het Europese landschap hertekend wordt na de Napoleontische oorlogen, koestert de Weense bourgeoisie haar pas hervonden welstand met toneelavonden, muziekbijeenkomsten en allerlei knusse en verstrooiende activiteiten. Dit is namelijk het decor waarin Schubert zijn Kosegarten liederen tot stand bracht. De nog jonge componist schreef eenvoudige, idyllische liederen die handelen over liefde en liefdesverdriet, trouw en ontrouw. De poëzie van Kosegarten is niet erg diepgaand en Schuberts heeft de tekst dan ook sober en met eenvoudige muzikale middelen getoonzet. Omdat de liederen strofisch zijn opgebouwd komt er veel muzikale herhaling voor, waardoor de cyclus als geheel niet zo overtuigend overkomt als Schuberts bekendere liedcycli zoals 'Die Schöne Müllerin' en 'Die Winterreise'. Ondanks het feit dat Schubert bewust kiest voor eenvoud en een ongedwongen sfeer, begint het geheel na een tijdje te vervelen door het gebrek aan muzikale en tekstuele diversiteit.
De drie personages die erin voorkomen (Wilhelm, Ida en Louise) worden vertolkt door de tenor Yves Saelens en sopranen Anne Cambier en Els Crommen. Yves Saelens zingt soepel en ontspannen met een verzorgde uitspraak en doorleefde interpretatie. Door de grote tekstverstaanbaarheid en door zijn voordracht die expressiever overkomt, weet hij de luisteraar meer te betrekken bij zijn liederen dan zijn vrouwelijke tegenhangers. Anne Cambier heeft haar kwaliteiten als opera- en liedzangeres al meermaals bewezen op de Vlaamse podia, maar hier komt ze nogal vlak over. O.a. in 'Idens Nachtgesang' brengt ze weinig interpretatief reliëf tussen de verschillende strofen en klinkt ze vocaal te ijl. De laatste liederen, 'Idens Schwanenlied' en 'Schwangesang' waar Ida besluit om zelfmoord te plegen, ontbreekt het aan inleving en vertwijfeling. Ook Els Crommen kan niet erg overtuigen in haar rol van de bedrogen Louise. Daarvoor is haar voordracht wat te schools en de tekstuitspraak te weinig expressief.
De piano vervult in deze liederen slechts een begeleidende rol, zoals in vele van Schuberts liederen. Jan Vermeulen begeleidt de zangers heel smaakvol en subtiel op een fortepiano. Hij dringt zich nooit teveel op, maar durft de muziek op bepaalde momenten toch vooruit te stuwen zoals in het 'Schwangesang'.
Wat we op deze cd te horen krijgen is niet de grote Schubert, maar toch aardig om luisteren voor wie van luchtige en niet te hoogdravende muziek houdt.
Meer over Franz Schubert
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
