Schuberts acht impromptu's (D899 en D935) zijn verplichte kost voor elke pianist. Ze werden in 1827, een jaar voor Schuberts dood geschreven, geïnspireerd door de natuur in het Oostenrijkse Steiermark gebied, waar Schubert verbleef wanneer hij de drukte van Wenen wilde ontvluchten. Naast deze twee sets van vier impromptu's voert de Franse pianist Philippe Cassard hier nog twee van Liszts transcripties van liederen uit: 'Du bist die Ruh' en 'Liebesbotschaft'.
Cassards kijk op deze impromptu's is klassiek maar heel poëtisch gedacht, met veel ademruimte in elk deel. De warme klank van Cassards concertvleugel en de zachte nagalm op de opname verlenen aan deze cd een erg rijke klank. In de eerste impromptu (uit D899) speelt hij met het contrast tussen het zachte neventhema, dat hij erg vloeiend en afgerond houdt, en de introductie die bij hem een soort van ijzeren onverbiddelijkheid meekrijgt. Weinig verrassends ook in de twee impromptu maar wel een sprankelende virtuositeit en een lichte, heel natuurlijke rubato in het mineurgedeelte. Die aanpak overheerst over de hele cd: Cassard maakt gretig gebruik van mooie, zij het dan soms wat stereotype vrijheid in het tempo, om modulaties of nieuwe motieven wat in de verf te zetten. Zo ook in de twee volgende impromptu's, waarbij de laatste, in As majeur, zonder haast, als een zorgeloze Oostenrijkse ländler weerklinkt.
Meer wrevel dan in het eerste deeltje van D935, met een ietwat theatrale introductie, gevolgd door een snelle sectie die, op mineurpassages althans, wat onrustig en getormenteerd overkomt. De tweede impromptu wordt – in de rustige sectie – heel intiem en ingetogen gehouden, met een lichtjes turbulente middensectie, waar Cassard dankbaar gebruik maakt van de extra galm en zware aanslag die zijn moderne concertvleugel hem biedt. Het 'rosamunde' thema van het derde stukje uit D935 bezit een misschien wat voorspelbare maar toch erg mooie gevoeligheid. De laatste impromptu van deze reeks, in f mineur bezit dat typische Schubertiaanse dansritme dat Cassard gepast lichtjes onregelmatig uitvoert als ware het zigeunermuziek.
De twee Liszt-transcripties mogen dan al minder als authentieke Schubert klinken, dat maakt ze er niet minder mooi op. Het rustige 'Du bist die Ruh' wordt erg intiem uitgevoerd, meditatief en met veelzeggende rustpauzes tussen de muzikale zinnen maar bouwt op naar wat de grootste climax op de plaat is. Het lieflijke 'Liebesbotschaft' drijft op vluchtige melodieën hoog in de rechterhand en getuigt van Liszts eigen talent op de piano: een erg actieve, snelle begeleiding houdt dit stuk levendig en vlot.
Dit blijft een degelijke en klassieke Schubert-plaat. Cassard laat Schuberts muziek ruimschoots ademen en levert zo een erg persoonlijke en mooie lezing van deze werken af.
Meer over Franz Schubert
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
