Nadat het Britse viertal Franz Ferdinand tot hun eigen grote verbazing in 2004 als een raket gelanceerd werd met de release van hun zelfgetitelde debuut-cd en vooral hitsingle 'Take Me Out', komen ze een jaar later met 'You Could Have It So Much Better' al vrij snel op de proppen met een opvolger. Hierop werd de lijn van de debuutplaat gewoon verder doorgetrokken en ook nu wisten de heren een aantal hitjes te scoren ('This Fffire', 'Do You Want To'). Na amper twee albums had Franz Ferdinand zich echter zo klem gereden in hetzelfde muzikale straatje dat een herbronning zich opdrong en daarom is het niet verwonderlijk dat er, vier jaar later, gedeeltelijk een nieuw geluid te horen valt op het nieuwe album 'Tonight'.
Een eerste onmiddellijke vaststelling is de introductie van het gebruik van allerlei elektronische snufjes op de nieuwe nummers. Het viertal heeft zich tijdens de herbronning duidelijk gericht op het ontdekken van de mogelijkheden van de synthesizer. Dit is al meteen duidelijk te horen op 'Ulysses', naast het openingsnummer van de cd tevens de eerste single van het album. Ook al komt de synthesizer nog vaker aan bod gedurende de verdere rit, nergens is het gebruik ervan zo duidelijk als in 'Lucid Dreams': een met de grens van de electro flirtend rocknummer dat na een kleine vijftal minuten geleidelijk aan overgaat in een heuse bezwerende electronicatrip. Een echte toegevoegde waarde is deze ietwat vreemde overgang echter niet, waardoor het nummer zich meer naar het einde toe sleept dan dat het tot een echte catharsis leidt. Een tweede vaststelling is dat de heren van Franz Ferdinand hun bovenste beste vijl bovengehaald hebben en vlijtig alle hoekige kantjes van de sound afgevijld hebben. Daar waar de oude songs al eens durfden te verrassen of muzikaal een luisteraar al eens op het verkeerde been zetten (denk maar aan de plotse tempowisseling bij 'Take Me Out'), was het nu klaarblijkelijk de bedoeling om de songs gemakkelijker de gehoorgang in te laten glijden en op de dansspieren te werken. Getuige hiervan o.a. 'Live Alone' dat zo uit het tijdperk van de foute disco lijkt weggelopen te zijn of het zeer swingende 'No You Girls' (tweede single uit het album). Uiteraard zijn er ook nog een aantal vintage herkenbare Franz Ferdinand songs terug te vinden, maar songs à la 'Turn It On' of 'Can't Stop Feeling' hebben we al eerder en vooral veel beter gehoord van hen. Dat het echter niet altijd even zoetgevooisd hoeft bewijst dan weer het einde van 'What She Came For', een lekker voortkabbelend popnummer dat op het einde openbarst in een venijnige rockbattle tussen gitaar, bas en drum. 'Katherine Kiss Me' sluit het werkstuk uiteindelijk wel weer vredelievend af, enkel de stem van Alex Kapranos en een akoestische gitaar bewijzen nogmaals dat 'less' soms nog altijd 'more' is!
Eentonigheid is iets waar we de heren van Franz Ferdinand dus zeker niet langer van kunnen beschuldigen. Hun sound is bij momenten veel voller en breder geworden met de toevoeging van de synthesizer, maar dit dan wel ten koste van de hoekige sound die ze op hun vorige twee platen lieten horen. Hierdoor blijft het allemaal net iets minder hangen en blijven er uiteindelijk maar een viertal songs echt overeind. Het is dus zeker geen volledig geslaagde uitkomst die het viertal na vijf jaren van muzikale heroriëntering presenteren.
Meer over Franz Ferdinand
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
