"2 full length discs, over 4 ½ hrs of footage including 2 full live shows". Zo leest de sticker op de eerste DVD van het Schotse kwartet Franz Ferdinand: een dubbele DVD die opnames beslaat van hun eerste tournee, toen ze slechts hun debuutalbum hadden uitgebracht. Vier en een half uur videomateriaal is dus, om het eufemistisch te stellen, lichtjes uit balans. Van een hype gesproken.
Een introductie behoeft dit viertal al lang niet meer. De heren brengen opgepoetste postdiscopunkrock (hoe klinkt dàt als term?) en kleden dit geheel aan met een bijzonder hip maar volledig contextloos jaren-vijftig-imago. Ziehier de formule waarmee Franz Ferdinand wereldberoemd is geworden: intro / discodrum / strofe en refrein (x2) / basintermezzo / iets tragere bridge / refrein (x2). Zowat elk nummer op de DVD valt hiertoe terug te leiden; het feit dat ook 90% van de nummers tot drie maal toe op deze dubbelaar te horen is, doet hun repertoire weinig goeds. Zowel de opnamecollage op het eerste schijfje als de twee volledige concerten op het tweede zijn qua setlist zo goed als identiek. Nogmaals: een enkele DVD had ruim (lees: ruim) volstaan.
De muziek dan! Verdienen deze goedlachse stouterds dan niet één goed woord? Toch wel: 'Michael' is nog steeds een sterk nummer, de reggae-knipoog in '40ft' en de synths in het ophitsende 'Van Tango' zijn best gezellig en in het zeer aardige 'Shopping for Blood' lijkt hun formule eventjes echt te werken. Verder laat 'Darts of Pleasure' een stiekeme punk-invloed horen, is de akoestische intro van 'Jacqueline' een passage waar Luc De Vos terecht jaloers op mag zijn en zijn de zeldzame ritmewijzigingen zelfs geslaagd te noemen. Hoe strak de nummers echter ook gebracht worden, hoe professioneel het gebeuren ook gefilmd werd en wat voor toffe kleren de rekels ook aanhebben, het kan niet camoufleren dat Franz Ferdinand steeds hetzelfde popnummer op semi-discobeat staat te spelen. Denk hierbij een inhoudsloze rocker als 'This Fire' of een regelrechte draak als 'Tell Her Tonight' en het verdict is duidelijk.
De bonus op de DVD is de documentaire 'Tour de Franz', die een leuk zicht geeft op de manier waarop de groep onze aardbol rondtrekt. De talloze opnames van opkomen en afgaan zijn uiteraard compleet irrelevant en de adoratie van fans wordt herhaaldelijk en tot het irritante toe uitgebeeld. Maar het mag gezegd: dit kwartet is een goedlachse, komische en amusante bende achter de schermen en de akoestische improvisatieset die ze in Glasgow speelden voor onverwachts opgetogen fans, is enorm charmant. De muziek blijft jammer genoeg vlak, emotieloos en voorspelbaar en wanneer een journalist vraagt aan zanger Alex Kapranos of ze op tournee ook wel eens nieuwe dingen uitproberen, antwoordt hij droogjes "Yea, I think all bands should be like that. Constantly developing. Otherwise there's no point being alive". Hij maakte vast een grapje.
Dat Franz Ferdinand een eigen sound heeft, valt moeilijk te ontkennen. Maar dat die sound alles ontleent aan een groepsimago anno sixties en ideeën uit de eighties, is evenmin tegen te spreken. Een band die slechts een debuutplaat uitbracht en niet meer dan drie nieuwe onuitgebrachte nummers kan spelen (waarvan enkel 'This Boy' eruit springt), kan weinig tot niets doen met deze dubbele DVD. Veel geblaat, weinig wol.
Meer over Franz Ferdinand
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
