Frank Van Bogaert is een van die goedbewaarde geheimen die Vlaanderen te bieden heeft. Meer dan tien jaar ontwikkelt deze componist en ex-1000 Ohm-frontman ('A.G.N.E.S.') in zijn huisstudio in Aartselaar sfeervolle synthesizermuziek. Dit genre, dat door commerciële uitmelkerij in de jaren '90 door majors als Arcade plots in ongenade viel bij het grote publiek, blijft onderhuids immers wereldwijd floreren. Van Bogaert is dan ook zo'n muziekmagiër die weelderige fantasielandschappen weet te creëren en ook op zijn zevende volwaardige langspeler 'Air Machine' weer een mooie balans vindt tussen klassiek en modern, instrumentaal en elektronisch.
Dat kwaliteit niet noodzakelijk gelijk hoeft te lopen met vernieuwing, bewijst de overduidelijke invloed van artiesten als Vangelis of Jean-Michel Jarre die door dit album waait. Niet enkel het fantasierijke artwork of tot de verbeelding sprekende titels zijn essentieel, maar muziek als deze behoort ook een ziel te bezitten. 'Air Machine' is een verhaal van de aarde als een grote luchtpomp is door wangebruik begint te haperen. De Vlaamse Michael Moore vertolkt dit in een elektronische sfeerplaat die, eens opgestart, erg rijk en weelderig klinkt en in 'Hyperventilate' een glorieus hoogtepunt kent, om dan langzaam uit te doven. Laat dat – tegenstrijdig genoeg – nu net een goede zaak zijn. Fonkelende en borrelende synthesizerfantasieën waarover een elektrische gitaar klaagt (waarmee rechterhand Erik Wøllo overigens wel prima werk levert) zijn in het verleden al net iets te vaak vertoond. Het zijn juist de meer sobere momenten als 'All Has Stopped' die de rijke composities durven te laten wijken voor de kracht van het spel om 'Air Machine' de nodige dynamiek te schenken. Een new age-moment met engelenzang ('Cold Steel') of zelfs het kraken van een gitaar annex deur in een minimaal echoënd 'Marbles (Memories of Childhood)' zijn mooie breekpunten. Verder valt er heel wat te bubbelen en borrelen, tikken en tokkelen op deze cd en doen live gitaar- en pianospel een aardige duit in het zakje, maar overstemt een glorieuze productie de inbreng van drums en percussie.
'Air Machine' is een mooie, evenwichtige plaat die het karakter van klassieke synthesizermuziek koppelt aan een hedendaagse inbreng. Enkel wanneer Frank Van Bogaert zijn overigens weinig tot de verbeelding sprekende stem inschakelt met de profetische woorden "Let us breathe / breathe in / breathe out / it's allright" en zijn zuurstofmachine heropstart, krullen de tenen een beetje. Wie enige afstand durft te nemen van het concept achter dit album, houdt toch fijne muziek over.
Meer over Frank Van Bogaert
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
