Frank Black rockt! Voor- en tegenstanders van Frank Black zullen het nooit eens worden over de vraag of hij de legendarische Pixies terug bij elkaar riep voor het geld of door een nieuwe opflakkering van creativiteit. Inmiddels heeft deze flamboyante frontman ook een heus rockalbum op de markt gegooid onder zijn oude Pixies-pseudoniem Black Francis. Hoe het ook zij, Frank Black maakt sedert de split op regelmatige tijdstippen leuke plaatjes die een fijne rock-'n-rollspirit met een gezonde portie americana combineren. Dit levert al meer dan tien jaar enkele aangename pareltjes op. '93-03' presenteert (weliswaar vier jaar na datum) een decennium 'best hits' en combineert dat met een extra liveplaatje waarop geswingd en gecovered wordt.
Net zoals er weinig logica zit in het vieren van een verjaardagsfeest jaren nadien, is er ook weinig duidelijkheid over de samenstelling van dit plaatje. '93-03' zet enkele mooie muzikale momenten van Frank Black chronologisch op een rijtje, maar zonder verdere uitleg of muzikale leidraad en – erger nog - met het ontbreken van de man zijn doorbraaksingle 'Hang on to Your Ego'. Kommaneukers mogen dus met recht ontzet zijn over het feit dat het hier helemaal niet gaat om de beste liedjes van Black en dat de intieme countrysongs uit zijn leuke, latere ballad-periode niet eens aan bod komen. Dat neemt niet weg dat hier aardig wat afgerockt wordt waardoor er gerust van een mooie verzamelaar kan gesproken worden. Veel songs stammen af uit de man zijn eerste twee soloplaten die – in nasleep van de Pixies-periode – nog met aardig wat gitaarhoekjes en -kantjes zijn opgesmukt. Schitterende parels als 'Los Angeles' of 'Czar' verdienen met hun melodieuze meezingrefreinen een plek in het collectieve muziekgeheugen. De tandem 'You Ain't Me' en 'I Don't Wanna Hurt You', halverwege de cd, zijn nog zo'n prachtsongs die recht uit het hart lijken af te stammen en nooit de status hebben gekregen die ze verdienen. Het heerlijke '(I Want to Live on an) Abstract Plain' neemt even gas terug en biedt een zachtmoedige combinatie van Frank Black, die vocaal de hoogte in schiet, en achterliggende strijkertjes. 'Speedy Marie', een andere 'gouden oude', doet het nog dromeriger en lieflijker, maar wordt net als de meeste songs van deze artiest in toom gehouden dankzij een mooie, donkere baslijn.
Naarmate '93-03' vordert, komt het recente, wat moeilijkere werk aan bod. In tracks als 'All My Ghosts' of 'Western Star' toont Black zich een wankele troubadour die schippert tussen artistieke inventiviteit en gekunsteldheid. Songstructuren wippen enerverend op en neer alsof er een stevige snuif speed aan te pas kwam. Frank Black kronkelt zich in bochten waaraan het grote publiek geen boodschap heeft en probeert zelfs krampachtig Jimi Hendrix aan de Stones te koppelen in het jankende 'Hermaphroditos'. Gelukkig getuigt de cd van het feit dat Frank Black doorheen zijn carrière de kunst om aanstekelijke gitaarlijnen te ontwikkelen nooit echt verleerd is, wat meteen een goede troef is om de drieëntwintig liedjes in één ruk uit te zitten.
De live cd biedt verrassend genoeg nog negen andere songs om dit gigantische overzicht aan te vullen. Deze nummers zijn dan ook minder bekend en vormen daardoor een leuk hebbedingetje voor de fans die minder aan het eerste schijfje zullen hebben. Roxy Musics 'Remake/Remodel' wordt met krachtig soleerwerk op gitaar naar eigen hand gezet en 'That Burn't out Rock'n'Roll' van Gary Green toont Frank Black op zijn allerbest: grollend en overdonderend en met ondersteuning van een stevige geluidsmuur. Dat alles is voldoende materiaal voor een meer dan pittig rockdocument.
Meer over Frank Black
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
