De Spaans-Zwitserse geluidskunstenaar Francis Meirino heeft als Phroq reeds een dertigtal releases uit. Meirino is gefascineerd door het spanningsveld tussen orde en chaos, tussen wat geprogrammeerd is en wat accidenteel gebeurt. Dat deze interesse kan leiden tot een ongemeen boeiend geluidsexperiment, demonstreert Meirino op deze schitterende samenwerking met Tim Olive. Credits vermelden dat deze laatste elektrische bas op dit album speelt. Goed dat dat wordt vermeld, want een herkenbare basklank is niet te horen.
De eerste track neemt zomaar eventjes 35 minuten in beslag. Dat is ruimschoots de tijd om te experimenteren met moeilijk te plaatsen maar fascinerende klanktexturen. Wie welk geluid produceert is absoluut niet duidelijk. Vermoedelijk is het wat chaotische geschraap, gefriemel en gekraak afkomstig van de zwaar mishandelde bas. De aanzwellende ruisgolven, het af en toe opduikende gesis, de zoemtonen en de sporadische hints van een drone zouden dan toe te schrijven zijn aan Meirino's computer. Het is dan ook niet belangrijk hoe en door wie een bepaalde klank is geproduceerd, maar vooral wat de klank oplevert aan interessant geluidsmateriaal. De heren gaan met een geweldig gevoel voor detail te werk en behouden een totale controle over het geluid. Nooit rijst ook maar de indruk dat er achteloos wat wordt gerommeld met een hoop toevallig beschikbare klanken. De heren weten duidelijk hoe ze de luisteraar bij de les moeten houden. Zo wordt een gevoel van dynamiek gecreëerd door op gepaste tijdstippen klanken in de geluidsmix te introduceren, het geheel even naar een climax te laten aanzwellen, maar evengoed het geluid te reduceren tot één geisoleerde klank en door knap gebruik te maken van (bijna)stiltes. Aldus neigt de track het ene moment naar noise, terwijl hij op andere tijdstippen even goed spek voor de bek is voor fans van uitgepuurde elektro-akoestische improv. Twee derde ver in de track duiken dan toch lang aangehouden klanken op waar men zich van kan voorstellen dat ze door een bas zijn voortgebracht. Samen met prachtige ruiskorrelklanken en de semi-constante scheur- en kraakgeluiden zwelt het experiment aan tot een prachtige dreunpassage. De track groeit zo door naar een luidruchtige, heerlijk verzengende noisy finale.
In de tweede track starten de heren met een ijler geluid van klanken uit het hogere frequentiegebied. Een sissende ruis is eerst nog bescheiden in de achtergrond aanwezig, maar zwelt gaandeweg aan. Ook de spaarse hoge klanken worden volumineuzer en zetten de aanval in op de oorschelpen. Crescendogewijs schudt de track zo zijn initiële subtiliteit van zich af en boort het zich botweg een weg naar de stilaan oververhitte hersenpan van de arme luisteraar.
Zonder ook maar een hint van ritme of melodie te gebruiken weet het duo de aandacht van de luisteraar vijftig minuten lang vast te houden. Logische conclusie: een meesterwerk.
Meer over Francisco Meirino / Tim Olive
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
