Muzikaal is Italië voor de meeste mensen van de Lage Landen een ver van mijn bed gegeven. Dat ze er af en toe toch tekenen voor pareltjes bewijzen onder meer Paolo Conte, Angelo Branduardi en het hier onterecht onbekende Guano Padano. Daardoor kan het af en toe nuttig zijn om het muzikale landschap af en toe wat internationaler te belichten. In dat kader kan ook het jongste album van Francesca Lago gezien en belicht worden. Deze Italiaanse deerne kwam voor het eerst in de aandacht als lid van een punkrockband. In 1997 bracht ze haar eerste soloalbum uit (met niemand minder dan Marc Ribot op gitaar). Daarna ging ze op zoek naar een nieuwe broodwinning buiten de muziek, tot ze in 2009 plots het album ‘The Unicorn' uitbracht. Dit moet haar dermate bevallen zijn, dat ze nu opnieuw naar buiten komt met haar derde langspeler ‘Siberian Dream Map’.
Voor dit album liet Francesca Lago zich omringen door Francesco Miccolis op drum en Zeno Gabaglio op cello. Zijzelf nam de gitaren en de zang voor haar rekening. In die hoedanigheid creëert dit trio (waar nodig nog aangevuld met andere muzikanten) een geluid dat meermaals aanleunt bij de krachtige rock, soms met een dromerige of minimalistische inslag, elders is de sfeer eerder theatraal. Bovendien gaat de klank op tijd en stond – met dank aan de soms uitgesponnen cellopartijen en haar wederkerende hoge stem – de richting van gothic uit (het speelse ‘Leech’, het uitgesponnen ‘To The Wild’ en het gitzwarte ‘Bring The Noise’). Tijdens andere passages, zoals het vlammende ‘Slapstick’, vormt PJ Harvey de onvermijdelijke invloed. Ook de naam van Shannon Wright kan in een nummer als ‘Hey Hey Sentry’ niet achter de hand gehouden worden.
Toch is ‘Siberian Dream Map’ geen goedkope kopie van al te zeer voor de hand liggende invloeden. Zo is ‘Still Before The Spell’ een vrij eenvoudig, maar daardoor tevens heerlijk luchtig rocknummer. Ook de met folk doorspekte afsluiter ‘And In The Evening’ weet door zijn lome klank en zweverige silhouet te bekoren. Verder kan de oprechte persoonlijke muzikale beleving, alsook de fijne toevoegingen als het uitwaaierende kinderkoor als slotakkoord van ‘Bring The Noise’ of de meeslepend theatrale cello-opening van ‘Do You Know Where To Go’ niet onvermeld blijven.
Verder zijn nog enkele minpunten aan te stippen omtrent ‘Siberian Dream Map’. Dat ze op haar best is tijdens de rauwe of de meer minimalistische nummers bewijst ze in het veel te lang uitgesponnen ‘Into The Wild’, waardoor de verveling te vlug toeslaat. Met ‘Raised By The Aliens’ is ze vervolgens wat twijfelend tussen rauw of uiterst ingetogen, met als gevolg dat het nummer een uiterst stroef overkomen kent.
Wanneer de muziekwereld in ogenschouw wordt genomen, lijkt het tegenwoordig in om als vrouw een krachttoer uit te halen. Ook in Italië moet deze tendens van vrouwelijke poprockartiesten doorgedrongen zijn, want op die wolk lijkt Francesca Lago gestapt. Zo levert ze op ‘Siberian Dream Map’ verschillende aangename rocknummers, nu eens met een folkinvloed, dan weer eerder dwepend met gothic. Bovendien is het geheel niet platgeproduced, maar druipt er in de juiste mate aardig wat speelplezier en beleving van.
