Het Amerikaanse Fozzy rond gitarist Rich Ward (tevens Stuck Mojo) begon ooit als een persiflage: klassieke metalsongs coveren en pretenderen alsof de fictieve groep Fozzy die eerst had gepend. Eerlijk is eerlijk: dat deden ze destijds uitstekend. Dat was mede te danken aan de gouden stembanden van worstelaar Chris Jericho, die bewees heerlijk te kunnen zingen naast een sportieve carrière uit te bouwen. Daarna werd het echter wat serieuze, en met 'All That Remains' lieten de jongens horen zelf ook puike songs te pennen. Nu doen ze dat weer met 'Sin and Bones', al haalt deze niet echt het niveau van 'All That Remains'.
Fozzy blijft bij uitstek een hard rock/metalband die gericht is op de Amerikaanse markt, daar bestaat weinig twijfel over. De licht pompeuze aanpak gecombineerd met an sich relatief eenvoudige songs en veel oor voor catchy refreinen maakt het geheel ontegensprekelijk poppy – op een stevige manier. De occasionele ballade moet dan ook zijn opwachting maken en het geheel klinkt vrij gladjes. Nochtans, Fozzy zomaar afdoen als de zoveelste gelikte stevige rockband, doet de heren echt wel te kort, want er is nagedacht over de songs en pakkende melodieën pennen is een stuk moeilijker dan het lijkt.
Zoals de traditie het vraagt, geeft Fozzy eerst flink wat gas met 'Spider In My Mouth' en 'Sandpaper': de gitaarriffs zijn snedig en smeuïg, de ritmesectie solide en Jericho mag flink uithalen met zijn gepatenteerde hese schreeuw. Dat vraagt om goedkeurend hoofdgeknik, maar het blijft wel relatief braaf deze keer. Ook het titelnummer is vrij heftig, maar daarnaast valt op dat de band deze keer nogal vaak rustiger uit de hoek komt. Die kalmere en meer ingetogen songs zijn zeker niet slecht, maar het album smeekt om nog een paar echte stampers, en die ontbreken wat. 'All That Remains' had het titelnummer en 'My Enemy', hier is het moeilijker om een echt pakkende uitschieter te noteren. Dat is eigenlijk best jammer, want gecombineerd met de grotendeels rustiger songs mist 'Sin and Bones' een tikkeltje punch.
Als geheel en als potige rockplaat is 'Sin and Bones' opnieuw uitstekend vakwerk, maar het geheel mocht iets meer vonken hebben. Dat betekent dat het deze keer degelijk, maar niet meer dan dat is.
