Er zijn cd’s om stil van te worden en er zijn cd’s om van bij de eerste noot stil te zijn. ‘Blind Horizons’ van het Britse Fourth Page is een uit de laatste categorie, een album om de tijd voor te nemen, de zelfs heel zacht zoemende computer af te zetten en alle ramen en deuren te sluiten. Het kwartet Fourth Page neemt de luisteraar immers mee naar een eigen klankwereld en die luisteraar moet niet alleen mee willen, maar moet zich ook meer dan gebruikelijk is, willen concentreren.
De akoestische muziek van de groep is schaamteloos als minimal te labelen, al mag hier het easy tune aspect dat zo vaak aan dat soort muziek kleeft achterwege gelaten worden. Wie Fourth Page beluistert, verdwaalt in het luchtledige waarin songs, alsof alle opsmuk verdampt is, tot een geraamte herleid worden. De soms best dissonante, naklinkende pianoakkoorden en -arpeggio’s van Carolyn Hume (het album werd opgenomen in een kerk) laten horen dat de ruimte tussen de noten even belangrijk is als de noten zelf. De stem van Charlie Beresford (ook te horen op akoestische gitaar en Chinees mondorgel) is die van een aarzelend kreunende crooner die tussen zingen en prevelen hangt waarbij de articulatie van de medeklinkers mee deel uitmaken van de muziek.
Bassist Peter Marsh en percussionist Paul May vallen op door heel secuur spel: zowel ritmisch als qua dynamiek. Vooral May zorgt mee voor het ragfijne geluid door het gebruik van een hele reeks kleine klankgeneratoren. Het standaardgebruik van een even reguliere drumset zou hier overigens naast de kwestie zijn. Daarvoor is de balans tussen de verschillende instrumenten te delicaat, zelfs in die mate dat de muziek meer dan eens naar die van de klankminiaturisten van Dans Les Arbres neigt. Elke partij is, net als elke klank essentieel, niemand is begeleiding.
Opener ‘Summon You to Me’, met ruim twaalf minuten de langste track van de cd, maait meteen de vaste grond onder de voeten van de luisteraar weg. Zonder enige metrische vastheid zweeft de muziek door de ruimte met vage echo’s van melodieën en ritmes. Opvallend is dat de muzikanten er in slagen om alle onverschilligheid te ontwijken: elke beweging, elke nuance valt op haar plaats en zo slagen de vier er in om de spanning gedurende de hele track aan te houden. Zelfs in die mate dat een luisteraar, in de muziek getrokken, liever niet beweegt om maar zeker geen geluid te maken. Zelfs niet wanneer naar het einde toe er uiteindelijk toch duidelijke lijnen in de muziek verschijnen.
In de volgende stukken worden die lijnen telkens iets strakker getrokken: de contouren van de songs worden alsmaar duidelijker, net als de ritmische drive, maar zonder dat het mysterie van de muziek verdwijnt. Integendeel, want in het voorlaatste stuk ‘Buried Limb’ wordt de luisteraar zelfs helemaal terug de ondoordringbare mist in gestuurd. Afsluiter ‘On the Waking Edge’ laat de vage omtrekken van een jazzy compositie horen, maar ook hier blijft het geluid hypergeconcentreerd. Ritmisch meeknippen of meetikken is en blijft ook hier een daad van barbarij waar de fragiliteit van de muziek van Fourth Page niet tegen bestand is.
