Het is al een tijdje zo dat black metal niet zomaar black metal meer is. Een aantal acts zoekt per se nieuwe invalswegen of -hoeken en daarin past het Franse Folge Dem Wind vrij vlotjes, in die zin dat de band er prat op gaat een animistische invalshoek te gebruiken. Dat vertaalt zich vrij simpel naar een hutsepot van muziek, die helaas op geen enkel vlak weet te overtuigen.
De groezelige sound van het album kan eventueel nog wel door de beugel, gezien het relatief compromisloze karakter van het genre, maar aan de andere kant is het wel zo dat steeds meer black metalbands afstappen van de stofzuigersound en er voor kiezen om een degelijke productie te gebruiken. Dat is bij deze jongens nog niet aan de orde, en de scherpe en rommelige geluiden die een mens bereiken zijn geregeld te veel van het goede.
Wanneer de band het gaspedaal intrapt, zijn er weinig verrassingen te noteren: dit is standaard snelle black metal, met een rauwe rasp en van die typische gitaarlijnen die weinig toevoegen aan het geheel. Echter, Folge Dem Wind gaat geregeld genrevreemd, en dan wordt het pas echt bizar. De gesproken stukken en de sferische, rustige passages tot daar aan toe, maar wanneer plotseling een blaasinstrument (vermoedelijk een fagot) opduikt, weet de band niet goed van welk hout pijlen maken. Het is eens iets anders, en in principe kan het wel. Zo heeft Carpathian Forest ooit treffend gebruik gemaakt van saxofoon, maar hier komt het geheel geforceerd over.
Het lijkt er alsmaar meer op dat deze jongens in hun zoektocht naar iets aparts, net te ver zijn gegaan en zelf de draad verloren. 'Inhale the Sacred Poison' zwalpt maar wat door en de nieuwigheden komen niet over. Voor het overige weet de groep zich ook niet te onderscheiden, aangezien de snellere passages behoorlijk dertien in een dozijn zijn. Apart betekent niet noodzakelijk interessant.
