Wat zijn ze weer creatief, die Nederlanders. Deze groep uit Alphen aan de Rijn onder leiding van ex-Within Temptation drummer Richard Willemse zet zich op alle mogelijke manieren af tegen de muziekindustrie en combineert in zijn bandnaam een dikke middenvinger met typisch Friese dorpstitels. Geheel in eigen beheer en naar anarchopunk doe-het-zelf-traditie, pakt het trio uit met een tweede volledige langspeler, ‘Paradise’. De zelf geproduceerde, gekopieerde en ontworpen cd-r, te koop voor slechts 4 euro, is op zich al een stevig stukje anti-muziekbusiness en -establishment.
Het grootste probleem: de kwaliteit is navenant. Het zeventien tracks tellende album is vergelijkbaar met live punkreleases uit de jaren ’80 en lijkt wel opgenomen te zijn in een schoendoos met een viersporige taperecorder. ‘Een authentiek livegevoel’, noemt zoiets. Veel meer dan snel gerommel op een speelgoeddrumstel, donker gezoem dat van een basgitaar afkomstig moet zijn, een voortdurend geschuur van de gitaar en kort tierende teksten stelt het inhoudelijk niet voor.
Maar Fokkum weet wel hoe een goede song in elkaar zit. Naar goede skate- en hardcoretraditie zitten de nodige haken en wendingen in hun korte muzikale boodschappen. Er wordt zelfs gegoocheld met meer rustige tussenstukken die wat jazzy aanvoelen, een prestatie bij tracks met een gemiddelde speelduur van zo’n twee minuten. Fokkum houdt, in tegenstelling tot de muziekkwaliteit van zijn releases, zijn liedjes dus netjes beteugeld. ‘Notice Yourself’, reeds gekend van een eerder verschenen ep, kronkelt aanvankelijk in een paar bochten, maar schiet na een minuut met gierende gitaarsolo’s in een tweede versnelling. Toegegeven, er mag al eens een keer teveel op een trommel geklopt worden of een uitschieter op gitaar tussen sluipen, maar ook dat is punk.
Rechtdoor dravende speedpunk en berekende, hoekige gitaarsongs wisselen elkaar netjes af op dit iets te rommelig album, dat meer draait om expliciete boodschappen dan muzikale inhoud. Onderwerpen als vegetarisme (vleesmaffia) of de commercialisering van drugs worden gortig in het rond gestrooid en het drietal vormt vooral een dikke urinestraal naar alles wat ruikt naar mainstream en maatschappij (‘I Piss’). De hoesfoto van een exploderende planeet spreekt boekdelen. De energie spuit van dit album af en dat is waar het om draait. Het gaat hier immers om een uitstervend ras: punk in zijn rauwste vorm, Crass van de Lage Landen.
